• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dream Theater | Black Clouds & Silver Linings

Drie Dream Theaters, waarvan één het voor de andere twee verpest.
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 20 juli 2009

Ze krijgen de Ahoy vol, maar toch voelt een recensie schrijven van een Dream Theaterplaat als een wat overbodige exercitie. Wie fan is, kocht Black Clouds & Silver Linings al op de dag van uitkomen, het liefst in de gelimiteerde driedubbele versie. Op de daartoe geëigende internetfora is de plaat inmiddels tot op de laatste noot ontleed.

Ondertussen zal het de rest van de wereld aan zijn reet roesten wat Dream Theater nu heeft gedaan. Wat dat betreft bevindt Dream Theater zich in een gemêleerd gezelschap met bijvoorbeeld politicus Geert Wilders en filmmaker Wes Anderson: of je vindt het geweldig, tot op het bijna religieuze af, of je kan er helemaal niks mee.

Waarom? Omdat er drie Dream Theaters zijn, waarvan één de Mr. Hyde van het stel is die het voor de twee Dr. Jekylls verpest.

Het eerste is Dream Theater, de grondlegger van de progmetal. Dit is het coole Dream Theater, de band van de mathematische riffs van John Petrucci en het beestachtige drumwerk van Mike Portnoy. Dit is de band die doorklinkt in het werk van bijvoorbeeld Mastodon en The Mars Volta. Hier zit duidelijk het probleem niet.

Het tweede Dream Theater zijn de progpingelaars. Het Dream Theater van de lange solo's. Een stuk minder interessant dan het eerste Dream Theater, maar een fijn stukje muzikale krachtpatserij op zijn tijd weten veel mensen nog wel te waarderen.

Het probleem zit hem in het laatste, derde aspect van het Dream Theatergeluid: het vreselijke Dream Theater van de kitscherige zeikballads. Dit zijn de momenten waarop zanger James LaBrie – toch al de zwakke schakel in de band – in Borsatomodus begint te kwelen, ondersteund door walgelijke pianoakkoorden. Handen die dertig seconden eerder nog aan het luchtdrummen waren, grijpen nu wanhopig naar wat kan dienen als kotszak.

En het erge is: omdat een Dream Theatercompositie gemiddeld zo een twaalf minuten duurt, komt de Mr. Hydekant altijd wel aan bod. Soms gaat het al meteen fout, zoals in 'The Best of Times' of 'Wither', maar in 'The Shattered Fortress' weet Dream Theater zeven minuten de schijn op te houden dat ze dit keer eindelijk eens de eindstreep gaan halen zonder de tenen te laten krommen. Of dat ze er misschien zelfs in slagen iemand over te halen naar het kamp van de fans.

http://www.kindamuzik.net/recensie/dream-theater/black-clouds-silver-linings/18917/
Meer Dream Theater op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dream-theater