Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de hoes van de vorige cd You Can't Win staat een foto van Gus van Sant met het hoofd van zanger Al James er overbelicht en vaag op en ditmaal is een zigeunermeisje vlak boven haar keel afgesneden voor de hoes. Een schilderij van een zigeunermeisje om precies te zijn, gefotografeerd door Alec Soth van Magnum.
Doen die parallellen ertoe? In die zin dat dergelijke mystificaties het geheim van Dolorean, dat iedereen zou willen ontrafelen, alleen maar groter maken. De band is ook niet zo productief, toert weinig in Europa, maar alles wat ze doet is raak en spannend. Zo ook The Unfazed, de titel met het woordgrapje, want in werkelijkheid betekent unfazed iets als onaangedaan.
Deze plaat haalt het niveau van het meesterwerk Violence in the Snowy Fields uit 2004. Dit konden we zien aankomen, want frontman James, gezegend met de meest natuurlijke zangstem en quasi-onaangedane toon sinds James Taylor, bracht al eerder enkele nummers van de nieuwe plaat uit op een soloplaat die hij bij optredens verkocht.
The Unfazed is ietsje pittiger dan gewoon is voor Dolorean, misschien omdat drummer Ben Nugent ditmaal meer met de stokjes in de weer is dan met brushes. Opener 'Thinskinned' hakt er meteen goed in, maar dan op zijn Doloreans, dus vooral hard op de emotie.
Goed nieuws dus dat de nieuwe plaat weer bol staat van romantische liedjes over mensen die elkaar niet bereiken of begrijpen en zichzelf trouwens ook niet echt. Opgelepeld met een flinke scheut melancholie, is de breekbare westcoast-twang van Dolorean nog steeds van grote schoonheid.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dolorean/the-unfazed/21102/
Meer Dolorean op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dolorean
Deel dit artikel: