http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dolorean maakt duizelingwekkende liedjes
Eén van ons sprak vorig jaar met Dolorean-zanger Al James die weigerde zichzelf anders dan als underdog te zien. Een tweede verslaggever van KindaMuzik bezocht een concert van Dolorean, mistte zijn laatste trein en sliep ’s nachts bij zwervers in Nijmegen. Een derde reporter zag Dolorean in Austin en liep urenlang verdoofd door het 6th Street District. Binnenkort speelt Dolorean in België en Nederland. Ga tenminste één van deze concerten zien.
Tekst: Ronald Besemer, Maurice Dielemans en Han Orsel
Publicatiedatum: 29 september 2005
“I am holding on to anything”, zingt Al James van Dolorean, “and I know it’s wrong”. Eens in de zoveel jaar komt er een band of zanger voorbij die precies het juiste levensgevoel vertolkt. Sommigen daarvan reiken tot grote hoogte en horen hoe uitverkochte zalen hun adagium met instemming meebrullen. En anderen worden gesteund door niet meer dan een handjevol mensen. Gemeten aan de aankomende bescheiden clubtour door Nederland en België, rekent Dolorean op dat handjevol. Als liefde iets besmettelijks is en uw wens is immuun te blijven: lees dan niet verder over onze liefde voor Dolorean, een bandje uit Portland, Oregon.
Dolorean startte in 1999 als een soloproject van Al James. Een man met een gitaar en een paar folky liedjes. Een jaar later vroeg James er iemand bij die toetsen zou kunnen spelen. Weer een jaar later begon James met enkele mensen aan de opnamen van de plaat die in 2002 uitgebracht zou worden als Not Exotic. Een verzameling van negen liedjes die een deel van onze redactie al stiknerveus maakte, maar de rest nog koud liet. Beide kampen vielen elkaar echter huilend in de armen bij het verschijnen van Violence in the Snowy Fields, beslist een van de allerbeste platen van 2004 en, wie weet, een van de beste platen ooit uitgebracht.
Tekstregels waarmee iemand zin kan geven aan zijn bestaan, liggen op Violence in the Snowy Fields voor het oprapen. We zullen er niet uitputtend uit citeren. Elke luisteraar moet zijn eigen betekenis in de songs van Dolorean kunnen vinden. Misschien ligt die niet in de tekst, maar in Doloreans muziek die zowel toegankelijk is als duizelingwekkend diepzinnig. Wij beperken ons hieronder tot drie liedjes van Dolorean en, vergeef ons, een persoonlijke context. Opdat meer mensen Dolorean gaan zien en beluisteren en hun eigen ervaringen zullen opdoen.
So You’re a Touring Band Now
‘So You´re a Touring Band Now’ breekt het glorieuze debuut van Dolorean in tweeën. “My friends are bullets that I shot at tin cans,” zingt treurwilg Al James. Hij kruipt in de kleinste hoek van mijn huiskamer. Enkel de muziek en woorden als wapen, zoals Leonard Cohen die zong: “We are ugly, but we've got the music.” Of zoals die andere favoriete schizofreen van mij, Nick Drake: “If songs were lines in a conversation, the situation would be fine.”
Dat Al James zó ontiegelijk kwetsbaar en levensmoe klonk, baarde me ernstig zorgen. Toen ik vorig jaar in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag een afspraak voor een nachtelijk interview met hem had, verwachtte ik dan ook in eerste plaats een introverte, zwijgende
zoutzak. Al James bleek echter zowat het tegenovergestelde van mijn verwachtingen. Nadat we elkaar een aantal keer waren misgelopen, omdat we allebei op Crossing Border zonodig bandjes moesten kijken, troffen we elkaar rond middernacht bij de persbalie. Het klikte meteen.
De praatgrage Al James vertelde gepassioneerd over onder andere zijn thuisstad Portland, Willie Nelson en Dolorean. Diep in de oktobernacht, toen ik met voldaan gevoel thuis zat, draaide ik nog eens ‘So You´re a Touring Band Now’ voor het slapen gaan -zoals ik tijdens het schrijven van deze regels naar Not Exotic luisterde- en begreep ik opeens wat Al James bedoelde toen hij zong: “No songs and no beats, no words left to speak just utters and grunts.” Van pure schoonheid word je stil. Muisstil. (MD)
Dying In Time
Het album Violence in the Snowy Fields staat vol met prachtige nummers, maar de song die mij altijd weer kippenvel bezorgt, is ‘Dying in Time’. Om te beginnen natuurlijk vanwege de prachtige muziek. Over een simpele begeleiding van de drums van Ben Nugent, de bas van James Adair en de keyboards van Jay Clarke zwellen langzaam de violen aan. Het blijft allemaal redelijk bescheiden. We zijn nou eenmaal niet in Marco Borsato-territorium. Maar die strijkers geven het nummer net iets extra’s. En dan is er natuurlijk de stem van Al James. In ‘Dying in Time’ klinkt hij alsof hij de luisteraar in vertrouwen wil nemen.
Het volume van zijn stem gaat iets omlaag. James fluistert bijna en bereidt je voor op de vreselijke boodschap. ‘Dying in Time’ gaat namelijk over het eeuwenoude thema van het samen sterven. Er zijn boeken over geschreven, het wonderschone ‘There is a Light That Never Goes Out’ van de Smiths gaat over dit thema en Al James schreef hier een werkelijk prachtig nummer over. ”It seems a dark thought to have/ But then the darkness never bothered me”, zingt James een beetje overbodig. De luisteraar weet natuurlijk dat Dolorean de duisternis nooit uit de weg gaat, misschien zelfs opzoekt. “If you pass on/ I don’t wanna be alone”, dat is de kern van de song. ‘Dying in Time’is een kleine vier minuten pure pracht en Dolorean op z’n allerbest. Als de band tijdens de tour om verzoekjes gaat vragen en je hoort iemand ‘Dying in Time’ roepen, dan is de kans groot dat ik het ben. (HO)
My Grey Life (Second Chances)
Ze staat rechts van mij. Achter haar foto’s van honkballers met shirts van clubs die ik niet kan thuisbrengen. Eind dertig, begin veertig is ze. We bevinden ons in een volgepakte club die Maggie Mae’s heet. Haar rode krullen buitelen over haar schouders als ze tegen Al James op het podium begint te roepen om ‘My Grey Life (Second Chances)’. Wat James zorgvuldig tussen haakjes heeft gezet is het enige wat deze dame brult. Als Dolorean het nummer gaat spelen, zingt ze van a tot z mee. In allerlei opzichten bevind ik me net als de hoofdpersoon in het liedje en ongetwijfeld ook de dame naast me in een positie van iemand die over een tweede kans nadenkt. ”I believe in second chances/ For anyone/ But you”. Al die liedjes van James komen akelig dichtbij, maar dit nummer is ronduit onder de gordel. Dolorean zelf was een liefde op het tweede gezicht, omdat ik het debuut Not Exotic had gemist. Na dit optreden in hartje Austin zingt de stem van James urenlang na in mijn hoofd. Niet eerder iemand gehoord voor wie zingen gelijk is aan ademen. In liedjes die zo levensecht zijn en ook complex, treurig en scherpzinnig. (RB)
Dolorean speelt 30 september in Vredenburg Utrecht, 18 oktober in Ancienne Belgique in Brussel, 19 oktober in Vera Groningen en 21 oktober in 4AD in Diksmuide.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/dolorean/dolorean-maakt-duizelingwekkende-liedjes/10646/
Meer Dolorean op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dolorean
Deel dit artikel: