http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Di-Rect | This Is Who We Are

Een mooie opeenstapeling van muzikale clichés.
CD, EMI

Tekst: Daniël Verlaan

Publicatiedatum: 22 mei 2010

Als het programma Extreme Makeover ook voor bands zou bestaan, had Di-Rect er goed aan gedaan om deel te nemen. Met het kneitercommerciële programma Wie is Di-Rect? kwam de band na een Idols-achtige reeks met een nieuwe zanger: Marcel Veenendaal. Veel beters was er tijdens de talentenjacht niet, maar de Hagenaren hebben de goede keuze gemaakt met de ex-hippie.

Want Marcel straalt volwassenheid uit: iets dat Spike en Jamie proberen en Bas al jaren heeft. De balans is hiermee weer gevonden na het vertrek van Tim Akkerman. Alleen had hij net niet de stem voor de muziek die Di-Rect nu maakt: slimme poprock op de manier van Air Traffic, The Script en vooral Snow Patrol. Maar wat was nog nodig om dat geluid te creëren? Het - hé wat origineel - keyboardgeluid van toetsenist Vince van Reeken, die sinds 'Di-Rect 2.0' ook officieel lid is.

Het album heet toepasselijk ook This Is Who We Are. Een nieuwe start, terwijl dit eigenlijk de vijfde plaat van Di-Rect is. Maar oké, ze hebben gelijk. Want een echt nieuw geluid hebben ze wel. En dat siert ze. De band heeft goed gekeken naar grote helden in het gladde poprockgenre en haalt dezelfde trucjes uit. Dit kun je al horen op de eerste single 'Times Are Changing', een iets te hoog nummer voor het geluid van Marcel, maar wel verdomd goed uitgedacht. Rustig beginnen en dan langzaam opbouwen tot een geluidsmuur van een refrein. Zelfs de zangkoortjes (ooowooowoowoowoh!) zijn helemaal prachtig in clichéheid. Niets mis mee, zolang je het maar realiseert.

Dat Di-Rect wel is gegroeid, zie je alleen al door naar de tracklengtes te kijken. Sommige nummers zijn zelfs vijf of zelfs zeven minuten lang. En het nummer 'Forgiveness' is gewoon een kleine zes minuten smullen. Dezelfde succesformule wordt herhaald: aanstekelijke deuntjes en refreintjes, een langzame opbouw en uiteindelijk losbarsten. Dat doet Di-Rect ook bij het titelnummer, waar de link naar het gitaarspel van Coldplay meteen kan worden gelegd. En ja hoor: we hebben weer zangkoortjes. Lekker!

Is het dan een spannend album? Nee, daar hoef je bij Snow Patrol ook niet voor aan te kloppen. Is het dan goed? Een dikke ja. In het genre poprock, dat sowieso al snel overstroomt met rukbandjes, is Di-Rect verfrissend en doordacht. Zo. En gefeliciteerd heren: de eerste positieve recensie in jaren.