• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Di-rect / Born

Een molotovcocktail die smaakt als een Breezer.
25 februari 2005, W2, Den Bosch (NL)

Tekst: Xander van Aart

Beeld: Jan Mulders

Publicatiedatum: 04 maart 2005

Is de muziek van Di-rect nu werkelijk te plat om serieus te nemen of bestaat de voltallige redactie van KindaMuzik uit een stel snobistische zelfbenoemde popprofessoren die alles dat ook maar naar enige commercie riekt genadeloos tot de grond plat brandt en een vroege dood toewenst? Wederom werd er lacherig gedaan op de redactie toen ondergetekende te kennen gaf aanwezig te zullen zijn bij de showcase van de nieuwe Di-rect tour in w2, ’s-Hertogenbosch. De grote première dus. Uw scribent toog met de beste voornemens naar het Bossche maar keerde desalniettemin terug met een notitieblok vol feiten, maren, haken en ogen wat betreft de verrichtingen van de vier Godenzonen uit Den Haag.

Volgens de overlevering stonden er om half tien ’s ochtends reeds enkele meisjes tegen de voordeur van de w2 geplakt. Met enkel VVV-vouchers, zo bleek later toen zij alsnog achter konden aansluiten in de grote rij om deze vouchers om te wisselen voor w2 concertkaarten. Het bleek slechts een klein smetje op de avond want de opkomst was, zoals duidelijk mag zijn, fenomenaal, met een al dagen van tevoren uitverkocht huis. Veelal vrouwelijke fans, veel ouders, een paar flinke handen vol oudere geïnteresseerden en de nodige pers positioneerden zich naar gelang van binnenkomst minder vooraan in de zaal.

Het gaf natuurlijk een wat lacherig effect toen na elk plaatje dat de DJ onder de naald legde het geschreeuw iets harder werd, alsof Di-rect elk moment zou beginnen. De sfeer was wat onwennig voor de gemiddelde w2 concertganger, maar bleek toch gezellig en bovenal intiem. Want een band als Di-rect zul je niet vaak zien in een relatief kleine zaal als w2. Het maakte het concert voor aanvang al bijzonder, zeker omdat het hier een exclusieve try-out voor de nieuwe tournee ter promotie van het derde album All Systems Go betrof. Het nieuwe album verscheen 18 februari dus hadden alle fans de teksten alvast uit hun hoofd geleerd.

Maar eerst was er Born. Born is een Bossche singer/songwriter die zijn sporen reeds heeft verdient in vooral Thundering Hearts en ENOS en in een akoestische setting zijn nieuwe werk wilde laten horen. Zijn solo debuutplaat nam hij eind vorig jaar op in Amerika en in zijn onlangs geformeerde band zullen enkele grootheden spelen waaronder Ivo Severijns van Herman Brood’s Wild Romance. Born had het publiek meteen mee, al verwachten de veelal jonge fans geen singer/songwriter in de lijn van Bruce Springsteen en bij vlagen Leonard Cohen. Dat het op cd dadelijk heel anders gaat klinken liet Born al eerder doorschemeren.

Zijn optreden (ondersteunt door pianist Wil Maas) wilde helaas niet echt vlotten. Alle maanden van voorbereiding werden om zeep geholpen door gebroken snaren, ontstemde gitaren en een wel heel erg sombere lichtshow waardoor de KindaMuzik-fotograaf maar bleef klagen dat de goede man amper in het licht te vangen was.
Maar Born in het donker heeft ook zo zijn charmes, zeker gezien het gros van zijn materiaal. De opgeheven aanstekers werkten op de lachspieren maar Born liet zich ondanks al dit tienergetier en de technische problemen niet uit het veld slaan. De afdronk was echter een beetje twijfelachtig. Nu maar kijken hoe Born uitpakt met een voltallige band.

Bij het opbouwen van Di-rect bleek dat de Hagenezen niets aan het toeval wilden overlaten. De band had haar eigen PA-systeem meegenomen en er fonkelden meer lampjes in de lucht dan op oudejaarsavond in Las Vegas. De meisjes vooraan trokken het nagelnieuwe gordijn van de w2 haast aan gort om alvast een glimp van hun helden op te vangen maar de opkomst van Di-rect was het allemaal waard.
Na een dreunende intro bestegen Spike, Jamie, Bas en Tim het podium en was het vuurwerk van de bovenste plank. Maar het publiek at natuurlijk wel als makke lammetjes uit de hand van de band zodat het voor de geoefende luisteraar toch wat gemakzuchtig overkwam.

Het enthousiasme van het viertal was grotendeels oprecht en via strakke overgangen tussen de nummers en de afgemeten praatjes tussendoor zat de vaart er goed in. De nieuwe nr. 1 single ‘All Systems Go’ (uw scribent had ‘m nog niet gehoord) bleek vreselijk en deelde Di-rect het publiek toch weer ongewild op in dwepende deernes en kritische muziekliefhebbers. Gitarist Spike is met voorsprong het meest enthousiaste en charismatische bandlid en hij begint naarmate zijn leeftijd stijgt steeds meer op Barry Hay te lijken wat een grote glimlach op de gezichten van de oudere bezoekers toverde.

De twee ballads ‘Inside My Head’ en ‘She’ achter elkaar haalden na een goede drie kwartier sterk de vaart uit het optreden waardoor uw scribent zich steeds meer richting de bar begon te bevinden. En daarna nog een ballad. Na een uur melden zich dan ook de eerste Di-rect-fans in de naast de zaal gelegen foyer. Het heilige vuur stierf vooralsnog definitief wanneer de band al snel weer een ballad inzette. De geweldige ovatie tijdens de toegift (wederom een ballad maar dat terzijde) voegde niets meer toe en ook de meelopende orkestband met toetspartijen en wat al niet meer deed serieus afbreuk aan de impact die de band bijna anderhalf uur geleden nog op de zaal had.

Het heilige vuur kwam slechts even terug in het reeds beproefde punkpop-idioom. Namelijk bij ‘My Generation’ (nog steeds van the Who) en de definitieve afsluiter ‘Adrenaline’. Maar toen hadden we al wel een dik half uur aan saaie voorspelbare ballads achter de kiezen en dat maakte de show er nu niet echt beter op. Dan gaat het podiumlicht uit en het zaallicht aan en alles dat verder vooraan rest is een slagveld van lege bekertjes, spandoeken en kartonnen borden met ranzige slogans ter behoeve van de gunsten van de door jongere ogen gezien appetijtelijke heren van Di-rect.

Een optreden van Di-rect meemaken is een belevenis op zich, met de nodige hoogtepunten, maar ook met de nodige dieptepunten. Misschien maakten al die lacherige KindaMuzik redacteuren toch een punt en moeten we Di-rect niet serieus nemen. Maar dan de hamvraag: is Di-rect fake? Ik dacht het niet. Dat de Hagenezen toch zeker minstens drie kwartier aan heerlijke poprock heeft staan spelen valt niet te ontkennen. Di-rect is ook vandaag de dag een molotovcocktail die smaakt als een Breezer. En wederom ging uw verslaggever met een gemengd gevoel huiswaarts.

http://www.kindamuzik.net/live/di-rect/di-rect-born/8769/
Meer Di-Rect op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/di-rect