Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In het recente verleden bracht Devendra Banhart met Oh Me Oh My... en Rejoicing in the Hands al twee albums met claustrofobische luisterliedjes uit. De vibrerende stem van Banhart, het stuntelige gitaarspel en het maniakale gefrutsel in de huiskamer wekten onze nieuwsgierigheid. Banhart werd opgenomen in het rijtje van favoriete gestoorde genieën, waartoe onder anderen ook Daniel Johnston, Syd Barrett en Roky Erickson behoren.
Nino Rojo komt voor uit precies dezelfde songsessie als Rejoicing in the Hands, waarin Banhart een overweldigende hoeveelheid van bijna zestig liedjes opnam. Er is dus weinig verschil met het vorige album. Opnieuw is het muzikale decor erg minimalistisch. Soms hoort u het snerpende geluid van een mondharmonica of verwisselt kunstenaar Banhart zijn akoestische gitaar voor een elektrisch apparaat. Hoewel ook blaasinstrumenten, achtergrondvocalen en keyboards behoren tot de vele instrumenten behoren die het excentrieke wonderkind uit San Francisco beheert, blijft ook Nino Rojo een kale singer-songwriterplaat en wordt de bedwelmende sfeer vooral veroorzaakt door de hoogste opmerkelijke zangstem van Banhart.
Overigens is het wel een aardige uitdaging om de vele tracks (zestien in totaal) met een paar mindere sterke songs tot aan het einde uit te zitten, maar Devendra Banhart is lang zo gek nog niet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/devendra-banhart/nino-rojo/7614/
Meer Devendra Banhart op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/devendra-banhart
Deel dit artikel: