• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Devendra Banhart: liedjeschrijver met postnatale depressie

Devendra Banhart is een vreemde vogel met een unieke stem. Deze muzikant, schilder en dichter wordt vergeleken met artiesten als Nick Drake, Daniel Johnston en Tiny Tim, maar ook Syd Barrett en Marc Bolan worden genoemd. Het is in ieder geval niet iets wat je elke dag tegenkomt: een singer-songwriter die albums uitbrengt met alleen maar akoestisch gitaarspel en zang. Rejoicing in the Hands, de nieuwe van Banhart, is alweer zo'n muzikaal juweeltje.

Tekst: Anneke Ruys

Publicatiedatum: 04 juni 2004

De sfeer is erg belangrijk bij een album van Devendra Banhart. Die is soms kalm en vertrouwd, maar dan weer grimmig en beangstigend. De artiest ontrafelt de mystiek van het onbewuste via een complex woordenspel. Het ademt eenzaamheid en afzondering. Het nieuwe album heet dus Rejoicing in the Hands. Hij zingt erop over zijn tanden, zijn baard, geografische liefdeservaringen, insecten en Elvis, maar ook over seks en dood.

Als opnamestudio voor het nieuwe album (de opvolger van Oh Me Oh My... uit 2002) werd bewust gekozen voor een bijzondere, sfeervolle locatie: "We hebben lang gezocht naar de juiste plek: een oud Georgia-stijl huis met hoge plafonds en krakende, houten vloeren. Een uiterst inspirerende omgeving om een plaat op te nemen. Het enige publiek was de opgezette dierenkoppen aan de muur: elanden, vossen, zwijnen. Allemaal keken en luisterden ze mee." Het opnameproces was uiterst intens. Je zou ook niets anders verwachten bij een bijzonder mens als Devendra Banhart. "Een microfoon voor mijn stem, nog eentje voor de gitaar en twee midden in de kamer. Vanaf het moment dat ik achter de microfoon ging zitten kon ik niet meer ophouden. Ik zat tien dagen in die zitkamer, twaalf uur per dag en speelde en speelde maar. Er kwam van alles op me af, gevoelens, geluiden. Het was een magische ervaring."

Net als zijn vorige plaat, was ook Rejoicing in the Hands een belangrijk leerproces.
"Ik kwam er vooral achter dat je bij een opname geen enkel geluid moet uitsluiten. Iedere klank in een kamer heeft een eigen functie. Daarom hoor je krekels op de plaat en vogels bij het ochtendgloren. Dat geeft juist die extra magische glans aan de muziek," vertelt de man voor wie diezelfde muziek ook een zware bevalling kan zijn. Het proces van liedjeschrijven noemt hij een 'geboorte'.
"Mét de postnatale depressie," voegt hij toe. "Ik heb er iedere keer weer last van als ik een song aflever. Dan wil ik mijn pasgeboren 'kindje' het liefst van kant maken." Vreemde uitspraken van een unieke artiest, die zijn platen het liefst met de gitaar als minimale begeleiding opneemt. Dat is omdat hij de luisteraar zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke muziek wil brengen.

Die muziek ontstond bij Devendra als bij toeval. "Mijn vader draaide 'The Devil Went to Georgia' van Charlie Daniels Band en ik kreeg een heel vreemd gevoel. Het greep me en het liet me niet meer los. Ik was pas een jaar of zes en woonde toen in Caracas in Venezuela. Op reis, altijd maar op reis. Zo herinner ik mijn jeugd. Vreselijke herinneringen heb ik aan die plek waar ik toen opgroeide. Caracas: het was een regelrechte hel. Nu zou ik nooit kunnen leven in een land vol corruptie, onwetendheid en een gebrek aan individualiteit en persoonlijke ruimte. Creativiteit heeft daar niks met individualiteit te maken. Als muzikant zou ik er nu zeker wegkwijnen." En Na Caracas kwam New York, Texas, Californie..."We trokken van de ene plek naar de andere. Het was een leerschool voor het leven, al had het totaal geen invloed op mijn muzikale groei. Mijn liedjes zijn meer geschreven op detail. Inspiratie krijg ik overal en vaak net op die momenten dat ik geen gitaar of taperecorder bij de hand heb... paniek! Dan sla ik het meteen in mijn hoofd op, in de hoop dat het er later weer uitkomt."

Devendra Banhart is constant op zoek naar de perfecte song. "Een goed liedje is een song die iedere avond verandert. Zodra je zo'n liedje live speelt, begint het opnieuw te leven. Net als een toneelstuk, waarbij de acteurs reageren op het publiek. Als er een goede vibe is dan krijgt het publiek het allerbeste van mij voorgeschoteld. Dan geef ik, neem ik en beleef ik. Op zo'n moment realiseer ik dat muziek het allermooiste is. Ik wil de mensen het speciale gevoel geven dat ze thuiskomen als ze naar mijn muziek luisteren.”

http://www.kindamuzik.net/interview/devendra-banhart/devendra-banhart-liedjeschrijver-met-postnatale-depressie/6220/
Meer Devendra Banhart op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/devendra-banhart