Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het zal je als band maar gebeuren: je speelt amper twee jaar samen en vervolgens vragen je muzikale helden of je als begeleidingsband mee op tournee wil gaan. Het overkwam Dawes, dat in 2011 zowel met Robbie Robertson als met Jackson Browne ten tonele verscheen. De vier mid-twintigers uit Los Angeles zijn in 2009 door Jonathan Wilson ontdekt. Onder zijn vleugels nemen ze twee albums op die een nostalgische mix tussen Neil Young, Tom Petty en Counting Crows laten horen.
Nu is er dan Stories Don't End. Hierop heeft de groep met de hulp van producer Jaquire King (onder meer Kings of Leon en Norah Jones) een eigen geluid gevonden. De jarenzeventiginvloeden zijn nog steeds aanwezig, maar het klinkt nu eigentijdser en gevarieerder. Alsof je Highway One in een hybride auto afreist.
Van tranentrekkende ballads tot lichtvoetig uptempo-werk, het gaat Dawes allemaal even makkelijk af. De melodieën zijn gloedvol en meeslepend. Wanneer de vocale harmonieën worden ingezet, komt er bij luisteraar vanzelf wat endorfine vrij. Zo klinkt geluk.
De vier bandleden zijn uitstekend op elkaar ingespeeld. Binnen de uitgekiende arrangementen krijgt iedereen de ruimte om te excelleren. Drummer Griffin Smith weet telkens te verrassen met subtiele, originele partijen. Zijn broer Taylor is de zanger en gitarist en eist de hoofdrol op. Hij heeft een natuurlijke, vertederende manier van zingen. Zijn kleine verhalen worden in directe woorden opgetekend en weten een universele snaar te raken.
Stories Don't End is een album dat tijd nodig heeft om te groeien. Op het eerste gehoor dobbert de muziek gevaarloos rond, maar met elke luisterbeurt word je iets meer verliefd. Een zin hier, een felle gitaarlick daar. Deze kleine ontdekkingen maken van het derde Dawes-album een waar genot.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dawes/stories-don-t-end/24256/
Meer Dawes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dawes
Deel dit artikel: