Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Iedereen weet dat Dave Alvin een van de meest prominente en productieve figuren in de wereld van americana is. Hij zingt, hij schrijft, hij produceert en hij kan een goed potje gitaarspelen. En zoals bijvoorbeeld iemand als Tom Waits een volledig genre op zich is, kan ook van Dave Alvin gezegd worden dat hij wars is van alle trends en rustig zijn eigen gangetje gaat. Dat lang niet alles even geslaagd is, lijkt haast vanzelfsprekend. Maar of hij nu achter de knoppen duikt bij een debutante als Amy Farris, een duet met rockabillykoningin Wandy Jackson doet of weer eens een sprankelende soloplaat opneemt, dat kan eigenlijk allemaal bij de oud-Blaster, oud-Flesh Eater en oud-Knitter, zolang hij maar blues en country op zijn herkenbare manier kan interpreteren. Soms is dat goed voor een Grammy, zoals met de plaat Public Domain (2000). Sinds kort zit Dave Alvin bij een nieuw platenlabel, Yep Roc.
Het conceptuele en groots opgezette Ashgrove is zijn meest persoonlijke plaat tot dusver. In het aftrappende titelnummer vertelt de meester over The Ashgrove, een soort van blueshonk in Los Angeles, waar hij op jeugdige leeftijd ervaring opdeed met de voortreffelijke Lightnin' Hopkins en Reverend Gary Davids. Vanaf dat moment besloot de kleine Alvin om later een rockster te worden. Nou ja, het levensverhaal van Dave Alvin functioneert slechts als het decor voor de muziek, want wat we op Ashgrove vooral horen is een intens broeierige mix van uitstekend gespeelde bluesmuziek en soulvolle rock-'n-roll.
Ashgrove is in zekere zin goed vergelijkbaar met oudere platen als King of California, Blackjack David en het eerder genoemde Public Domain: Songs from the Wild Land, maar in ijzersterke songs als 'Everett Ruess' en 'Nine Volt Heart' ontbloot hij zijn ziel meer dan ooit tevoren.
Ashgrove is zonder meer een aanrader voor degenen die bekend zijn met het werk van Dave Alvin, maar het is zeker ook een goede binnenkomer voor nieuwelingen. Live stelde hij mij tweemaal teleur, maar het warme geluid, de vibe, de trillende stem en de persoonlijk verhaaltjes komen op deze plaat bijna perfect over. Het is des te meer opmerkelijk dat er zo weinig bekende helden meedoen, behalve dan Chris Gaffney als spirituele mentor met een mondharmonica en nog wat lokale muzikanten. In het vol klinkende Ashgrove staat Dave Alvin er alleen voor. Het moet gezegd worden: hij brengt het er heel goed van af. Ashgrove is niet minder dan topplaat!
http://www.kindamuzik.net/recensie/dave-alvin/ashgrove/6400/
Meer Dave Alvin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dave-alvin
Deel dit artikel: