Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hij is goedgemutst, de zon schijnt en zijn hart is vol geluk over zijn vriendin. Ze zal zo wel bellen, dus nog even zijn haren kammen, dan kan hij haar straks een mooie bos bloemen overhandigen. Hum, ze belt nog niet, dan maar bij haar langs. Hij hoort toch haar voetstappen, waarom doet ze dan niet open? Als hij door het raam kijkt ziet hij wat er mis is. Ze ligt met een grote glimlach in de armen van een vreemde man. In één moment verandert alles.
Het valt ook niet mee. Geboren als middelste van drie kinderen liet zijn moeder hem alleen en groeide hij op op de bodem van een whiskyfles. En nu is zijn moeder dood en kan hij haar niets meer vragen. Daarom vraagt hij de luisteraar maar om mee te huilen. Dus pak je zakdoek en snotter mee. Daar is meer dan voldoende aanleiding toe, want echt alles wat mis kan gaan gaat ook mis in de nummers van Daniel Romano.
Maar wat heeft hij zijn nummers net als zichzelf toch in een fraai jasje gestoken. Het pak wat hij draagt op de hoes van Come Cry with Me doet denken aan de Nudiepakken die onder andere Gram Parsons droeg. Ook muzikaal is de veel te vroeg overleden countryheld nooit ver weg, zelfs de stem van Daniel vertoont veel overeenkomsten met die van Gram. Maar het is zeker geen plagiaat wat Romano pleegt. Zijn nummers hebben een heel eigen gezicht en zitten muzikaal en tekstueel knap in elkaar. Countrynummers mét drums. In de jaren zeventig gewaagd, nu traditioneel. Hoewel traditioneel, eigenlijk meer tijdloos.
In 'Chicken Bill' tokkelt Romano op zijn gitaar zoals Johnny Cash dat deed. Praatzingend vertelt hij zijn verhaal. Come Cry with Me is het vierde album van deze Canadees. Een album vol met leed, maar zo fraai vertolkt, dat je er toch een beetje vrolijk van wordt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/daniel-romano/come-cry-with-me/23885/
Meer Daniel Romano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daniel-romano
Deel dit artikel: