• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

De hype rond country: een onwaarschijnlijk fenomeen

Een onwaarschijnlijk fenomeen, een hype die je niet zag aankomen. Daniel Romano is een over-the-top countryzanger. De Canadees, die zegeviert met zijn vierde plaat en vele concerten in ons land, is niet een beetje country maar zo hardcore als maar zijn kan. Dat moedigt aan om de oude platenkoffers weer eens open te slaan. Wat zijn Romano's invloeden, of: als je hem leuk vindt, waar kun je nog meer terecht?

Tekst: Ronald Besemer, Maurice Dielemans en Emil Peeters

Publicatiedatum: 08 oktober 2014

Voor het potje mosterd wordt opengedraaid voor de traanklieren prikkelende snuf inspiratie eerst een beeld van de jonge held zelf [foto boven]. Daniel Romano toert met succes door het land en treedt zondag 12 oktober twee keer op in TivoliVredenburg (voor het matinee concert zijn nog kaarten beschikbaar). Een countryrevival. Wie had dat ooit gedacht? Cowboyhoeden willen we.

George Jones
Zeg je hardcore country met een snik en die kenmerkende Nashvillesound, dan zeg je George Jones. The Rolls Royce of Country Singers, The Possum, No-show Jones. Bijnamen te over voor het fenomeen uit Texas. Hij is de held van Daniel Romano. Geen wonder, de onstuimig levende Jones is het beste wat country te bieden heeft en als zanger moet hij het daarboven maar uitmaken met Sinatra (en wellicht straks met Aretha) wie de beste zanger is wier vocalen in de groeven zijn geperst.

Meer lezen: George Jones: giftig maar groots.

Gram Parsons
Countrymuziek in een modern jasje. Dan grijp je naar Gram Parsons die in de hoogtijdagen van rock, psychedelica en tegencultuur zogenaamde cosmic American music maakte zoals hij zelf zei. In wezen traditionele muziek, country met drums en ragfijne liedjes over thema's als een scheve schaats rijden, schuld en vergiffenis, waar country dan al een halve eeuw druk mee is. Dat moderne nemen we met een klein scheutje Jack Daniel's. Maar Parsons is wel een zanger met wie Romano veel gemeen heeft.

Meer lezen: Gram Parsons, waar zijt gij?.

Merle Haggard
Een countryartiest die ongetwijfeld in de platencollectie van Romano wordt aangetroffen, is Merle Haggard. Met Buck Owens geldt Haggard als de belangrijkste vertegenwoordiger van de zogenoemde Bakersfieldsound. Oftewel countrymuziek gemaakt in Bakersfield, Californië (ook wel Nashville West genoemd), die minder gepolijst is dan wat er in Nashville, Tennessee wordt gemaakt.

Maar ook in Nashville, in Texas niet te vergeten, en op tal van andere plaatsen wordt hardcore country gemaakt, die dan meestal met de term outlaw country wordt aangeduid. Die is zeker ook op de muziek van de Canadees Romano van toepassing. Hardcore of niet, Haggards bariton is van een fluwelen zachtheid, een kwaliteit die hij tot op heden heeft weten te bewaren. Ook die zangkwaliteiten heeft Romano gemeen met Haggard. Luister nog maar eens naar 'I'm Not Crying over You', waarin Romano moeiteloos een octaaf of drie weet te overspannen.

Hoewel Haggards beste werk uit de jaren zestig stamt (Strangers, Swinging Doors/The Bottle Let Me Down en Sing Me Back Home), maakte hij in oktober 2000 een daverende comeback met If I Could Only Fly. Die plaat was het resultaat van een nieuw platencontract dat Haggard tekende met Anti, een sublabel van het punklabel Epitaph. Keiharde country, zonder franjes, daarin bleek Hag nog altijd onovertroffen.

Daarna zijn nog enkele goede platen verschenen, in 2010 nog I Am What I Am, een jaar later gevolgd door Working in Tennessee, dat in weerwil van de titel zoals gewoonlijk is opgenomen in de Tally studio in Bakersfield. En zoals Haggard met zijn 77 jaar nog altijd een belangrijke vertegenwoordiger is van de outlaw country, is het genre met een relatieve nieuwkomer als Romano allesbehalve dood.

Lefty Frizzell
Achter elke grote countryzanger gaan weer andere helden en bronnen schuil. Iedereen staat in het krijt bij Hank Williams, maar minder bekend en ook extreem invloedrijk (op George Jones, Merle Haggard, Willie Nelson e.a.) is Lefty Frizzell. In veel opzichten loopt zijn carrière parallel met die van Hank Wiliams, alleen wat langer. Frizzell schrijft zijn eigen songs en is de eerste die de legendarische ballade 'Long Black Veil' opneemt, een nummer over een veroordeelde man die vals van moord wordt beschuldigd. Heftige thema's kenmerken Lefty's werk en zijn leven is al niet veel vrediger. Hij worstelt zijn leven, dat 47 jaar duurt, lang met alcoholisme. Lefty lijkt een beetje vergeten, zeker in onze contreien, en dat is jammer. Direct of indirect hoor je hem terug in het werk van Daniel Romano. Gelukkig is er een prachtige verzamelaar van Lefty Frizzell in omloop die je in de winkels en op Spotify wel zult vinden: Look What Thoughts Will Do.

Buck Owens
Dat je bijvoorbeeld op Koningsdag gemakkelijk een elpee van Buck Owens voor een buck tussen vrachtwagenladingen Linda Ronstadt en de James Lasten scoort, neemt niet weg dat zijn betekenis voor de countrymuziek ontegenzeggelijk groot is. Samen met zijn band, de onovertroffen Buckaroos, is deze boerenzoon de uitvinder van de zogeheten Bakersfieldsound. Net zo strak als de scheidingen in de kapsels van de muzikanten in glimmende pakken is hun gitaargeluid. En dat is precies wat weerkaatst in de retro van Romano.

Lee Hazlewood
De laatste tijd zijn we, dankzij het geweldige label Light in the Attic, getrakteerd op veel zwarte plakken met de onbeschrijfelijke muziek van wijlen Lee Hazlewood. Nu is er natuurlijk niemand die klinkt zoals Hazlewood, maar Romano's aanpak heeft wel iets weg van de donkere americanaromantiek, zoals bijvoorbeeld te horen is op Cowboy in Sweden. Ook in het sterke geflirt met de clichés in countrymuziek en de vette knipoog naar popmuziek in het algemeen herkennen we de hand van de meester.

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/daniel-romano/de-hype-rond-country-een-onwaarschijnlijk-fenomeen/25359/
Meer Daniel Romano op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/daniel-romano