http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Damien Rice | 9

Decennia-overschrijdende schoonheid.
CD, 14th Floor/Warner

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 14 november 2006

Pikdonkere wolken, gure windvlagen en felle novemberregens. Met rasse schreden dikt het gevallen bladerdek aan. In alle geuren en kleuren is het herfst en we zullen het weten ook. Geen seizoen is beter geschikt en geen weerstijding meer compatibel voor beluistering van de langverwachte nieuwe liedjesbundel van Damien Rice, kortweg 9 geheten.

Schijnbaar uit het niets veroverde het al net zo kortaf getitelde solodebuut O in de eindlijstjes van 2003 een welverdiende prominente plek. Met liedjes van ultiem kippenvelverwekkende proporties, zoals het briljante ‘The Blower’s Daughter’ overdonderde de Dubliner menig setje trommelvliezen in al zijn subtiliteit. En eerlijk is eerlijk, met al die pracht is de kans dat de opvolger tot een domper leidt ruimschoots aanwezig.

Om maar meteen met die kwestie af te rekenen, dat is op 9 dus zéker niet het geval! Vaak prikkelend subtiel en soms schijnbaar uit het niets bruut uithalend, toont hedendaagse hippie Rice opnieuw zijn introspectieve creatieve brein. Met de lieflijke stem van Lisa Hannigan als zijn onmisbare vrouwelijke vocale begeleiding. Veelal verpakt in akoestische gitaar, piano en cello teistert het je oorschelpen als verdomd fraai, maar o zo triestige muzikale aankleding.

Met haar stem vangt ook de plaat aan, in de wederzijds overspelige eerste single ‘9 Crimes,’ een tranentrekkende pianoballade. Het in amoureuze depressiviteit gedrenkte‘The Animals Are Gone’ doet je even denken dat Nick Drake de weg terug uit het hiernamaals heeft gevonden. Pas tijdens ‘Rootless Tree’ maakt de berustende doch aangename stem van Rice even plaats voor een meermaals gefrustreerd Fuck you-brakende furie.

Toch toont de troubadour vooral in de stille kracht zijn tintelende en vaak met cynisme doordrenkte proeve van creatieve competenties. Het verlangende en stikjaloerse ´Accidental Babies´ is hiervan een prachtvoorbeeld. Nog meer dan O is 9 een groeiplaat van jewelste. Niet in de laatste plaats door het rijke tekstuele behang. Zo zou de zinsnede "Time is contagious, everybody’s getting old" geenszins misstaan hebben in de bonte bibliotheek der Bob Dylanspreuken.

Op 9 is Damien Rice er wederom in geslaagd liedjes van een decennia-overschrijdende schoonheid te fabriceren. Niet zelden gejaagd door een manische drang naar de vleselijke geneugten. Voorzien van een intense en in Ierse folk verzonken zwaartekracht die je heimelijk doet verlangen naar een permanente vrijstelling van liefdesverdriet. In de titel van dit emotioneel geladen album voorziet Damien Rice zichzelf van een passende beoordeling.