• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Josh Ritter / Damien Rice

Legendarisch Paradiso-concert van sympathieke Ierse troubadour.
25 februari 2004, Paradiso, Amsterdam (NL)

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Sylvia Korving

Publicatiedatum: 04 maart 2004

Met het in eigen beheer uitgebrachte O bereikte de Ierse singer-songwriter Damien Rice menig eindejaarslijstje. En terecht, want de pure, verstilde popliedjes met weemoedige cello en prachtige tweestemmige samenzang, is van uitzonderlijke klasse. Rice is inmiddels bezig met een tweede rondgang langs de Europese zalen; nu wachtte een stijf uitverkocht Paradiso de sympathieke jongeling en zijn band op.

De innemende en breeduit lachende Josh Ritter vertoonde, strak in het pak, als voorprogramma zijn kunsten. Laverend tussen muzikaal weinig spectaculair gepingel met wel degelijk heel bijzondere teksten en intense, kleine sfeerschetsen met meer eigen gezicht, is Ritter een up-and-coming mannetje om rekening mee te houden. Echt wegdromen was er net niet bij, daarvoor gingen zijn woorden teveel verloren in het babbelzieke publiek, maar toch is het nu al uitkijken naar zijn beloofde terugkeer mét complete band. Leuke jongen, mooie nummers, sterke teksten en soms die fraaie Papa M-achtige spreekzangvoordracht; Josh Ritter was een waardig voorprogramma.

Tijdens de ombouwpauze klonk Nick Drake zachtjes door de speakers, een passende match met de evenzeer ingetogen en breekbare Damien Rice die zou volgen. Althans, dat zou je op grond van O mogen verwachten. De werkelijk stampvolle Paradiso verwelkomde zijn favoriete haardvuurtroubadour met een overdonderend gejuich. Vrijwel direct bekroop me het gevoel dat het wel eens "zo'n avond" zou kunnen worden; een concert vol van een elektrische lading, een bepaalde magie die in de lucht hangt, boven de hoofden zweeft en waarop de sticker "legendarisch" geplakt mag worden.
Damien Rice is live zelden de kleine man met gitaar die we van de plaat kennen. Meer dan eens vliegt de knuppel het hoenderhok in en stuwen drummer en bassist de boel flink op; even vaak trapt Rice zelf het distortionpedaal in en ontvouwt zich een spetterende jam. Rice' show werd onthaald op aanhoudend applaus, en met de nodige kippenvelmomenten en ook voluit rockende stukken had hij een enorme impact.

Werkelijk van onaardse schoonheid is het samenspel tussen fragiel getokkel, larmoyante cello en de ijle stem van de prachtige secondante Lisa Hannigan; zeer ternauwernood hield ik het dan nog droog. Strak uitgemixt, op precies het juiste volume, werkte Rice een setlist af die zelfs op een zomerfestival niet zou misstaan. Op en af tussen hard en zacht, volgden de hoogtepunten elkaar op; van het in 'Cold Water' overgaande 'I Remember', tot het dampende 'Woman Like a Man' en 'Amie' waarbij de discobollichtjes de Paradiso van een lieflijk behang voorzagen.
Met een stel kaarsen op het podium, even een lampje in de cello en een sympathieke groep muzikanten als band, waren alle sfeerelementen aanwezig. Een plaatje dat helemaal compleet werd toen Rice en Hannigan het afsluitende 'Cheers Darling' lieten verworden tot een in sigaretten en een paar glazen rode wijn gedrenkt duet. Dik anderhalf uur lang hing het publiek aan Rice' lippen en snaren. Muisstil wanneer nodig, uitbundig jubelend na afloop (van elk nummer). Zo zien we het graag en zo zien we het heel graag nog eens en vaker. Damien Rice is allesbehalve een eendagsvlieg; een goede avond als deze verdient gewoon niets minder dan het predikaat "legendarisch". Zeer indrukwekkend!

http://www.kindamuzik.net/live/damien-rice/josh-ritter-damien-rice/5307/
Meer Damien Rice op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/damien-rice