http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Daedelus | Denies The Days Demies

Heerlijke meltin' pot met popkwaliteiten.
CD, Ninja Tune/PIAS

Tekst: Thijs Menting

Publicatiedatum: 19 mei 2006

Al een aantal jaar sprokkelt Daedelus allerlei knipsels bij elkaar en maakt daar veelkleurige collages van. Jazz, hiphop, breaks, soul en meer van dat soort aangenaam luistervoer brengt hij in verknipte vorm samen. Daar wordt hij steeds beter in. Vroeger was het nog wel eens stroefjes, dan pasten de stukjes niet helemaal in elkaar. Maar zijn negende album Denies the Day’s Demise loopt gesmeerd. Misschien omdat hij voor het eerst alles zelf doet. Geen samenwerkingen, geen samples. De inwoner van Los Angeles heeft alles zelf gezongen, gespeeld en tenslotte aan elkaar geplakt.

Het gaat werkelijk alle kanten uit. Our Last Stand bijvoorbeeld. Dat begint met lullige easy listening, die al snel wordt vervangen door drukkende hiphopbassen, waarna de beats opeens uit het gelid springen en samen met wat exotische percussie het nummer laten ontsporen. Direct daarachter zit 'Patent Pending', dat begint als filmische bigband-jazz, maar binnen een halve minuut alweer overschakelt op een idyllische accordeonmelodie met zachte drumroffels. En zo gaat het door. Met schijnbaar gemak zet hij op Dreamt Of Drowning dikke hiphopbeats onder klassieke muziek á la Gershwin, combineert hij statige filmmuziek met wild drumwerk op At My Heels, of ondersteunen kietelende sambaritmes een hakkelende basklarinet op de instant danshit Bahia.

Geen stijl blijft dit album onberoerd, zolang het zonnig is en goedgemutst. Een heerlijke meltin’ pot is het resultaat, die wordt voortgestuwd door verhitte beats, liefst samen met jazzy basloopjes en knorrende synthesizers. Hoe complex en gelaagd alles ook in elkaar zit, hoeveel stijlen er tegelijkertijd worden gebruikt, steeds klinkt het als een knap ingericht geheel. Losjes is het, bijna nonchalant, en tegelijkertijd strak genoeg voor een goede popplaat. De tijden dat Daedelus obscuur klonk zijn namelijk over. Dit album is uiterst toegankelijk en, belangrijk, o zo dansbaar. Het ideale moment dus dat een groter publiek kennis maakt met deze Amerikaan, die zeker zoveel talent heeft als geestverwant Prefuse 73.