http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Coil | The Ape of Naples

Coil neemt afscheid met een indrukwekkende plaat.
CD, Threshold House

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 08 januari 2006

“Does death come alone or with eager reinforcements?“, vraagt de betreurde John/Jhonn Balance zich af op ‘The Fire of the Mind’, het openingsschot van de laatste plaat die Coil ooit zal uitbrengen. Hij alleen kan het weten, maar dankzij de overige Coil-leden, die liefdevol deze plaat afgewerkt hebben, kunnen we er toch een soort van antwoord op krijgen.
Want ondanks dat The Ape of Naples voor een deel bestaat uit oude opnamen (voornamelijk nummers die ze indertijd voor Trent Reznors label opnamen maar nooit uitgebracht werden en nummers die al een tijdje op het live repertoire stonden), klinkt dit Coil-afscheid verbazend als een hecht album, een waardige apotheose van al wat voordien kwam.

Nu heeft Coil met hun drie ‘grote’ albums Scatology, Horse Rotorvator en Love’s Secret Domain al wel een aantal onsterfelijke albums afgeleverd, maar The Ape of Naples komt toch aan als een slag in het gezicht na al die jaren van live-albums en puur experiment. Zelden was een ‘laatste plaat’ zo intens en beklijvend. En vergis je niet, het is niet omdat deze plaat in se een grafschrift voor Balance is dat ze ook als een doodsmis zou klinken.

Coil klinkt dan wel nooit als een onbezorgde popgroep, maar uit de nummers spreekt toch eerder een sterke levenskracht dan dat het hier droef aan zou toegaan. Zo klinkt ‘Tattooed Man’ verbazend luchtig en jazzy, bijna als een soort Brel voor het jaar 2005, en is de zoveelste ‘Amethyst Deceivers’-versie bijna ambient te noemen. Net zoals ‘Teenage Lightning 2005’ trouwens, waarin zelfs marimba’s weerklinken. Maar levenskracht kan je ook opvatten als de oerschreeuw, zoals die in ‘It’s in My Blood’ weerklinkt. Zoals gewoonlijk klinkt Balance dus de ene keer ingetogen, haast berustend, om daarna er weer als een waanzinnige en bezeten demon bijna op dierlijke wijze tegenaan te gaan (hoor die helse stemmen op ‘I Don’t Get it). Maar evengoed hoor je op ‘Heaven’s Blade’ lieflijke vocoders, zij het ietwat weggestopt in de mix, maar ze zijn er wel.

Nee, waar anderen restjes en minderwaardig materiaal samengooien om snel nog even de cash binnen te halen, is The Ape of Naples een waardig monument voor een van de belangrijkste figuren die de experimentele muziek de laatste 25 jaar gekend heeft. Een essentiële en bloedmooie plaat en daar is geen woord van gelogen.