Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is lange tijd stil rond Clem Snide en Eef Barzelay en ineens liggen ze naast elkaar in de platenzaak: de nieuwe cd van Barzelay én een nieuwe plaat Clem Snide, nota bene de groep die Barzelay in 2006 heeft opgeheven. Beide schijfjes zijn samen goed voor twintig nieuwe liedjes van de Woody Allen van de alternatieve country.
Alle liedjes van Barzelay lijken op elkaar en zitten volgepropt met het grappig en slim verwoorde inktzwarte wereldbeeld van de naar Nashville verhuisde hypochonder uit New York. Barzelay stuntelt en struikelt net als zijn personages. Zij zitten in hilarisch verdrietige omstandigheden, hij bezingt ze met zijn onvaste, priemende stem. Zo'n echt Barzelay-liedje draag je je leven lang bij je.
Hungry Bird stamt naar verluidt uit 2006 en is niet de beste schijf van de nieuwe worp. 'Me No' en 'Born a Man' zijn wel weer klassieke popliedjes met een traan en een glimlach. Verder brengt Hungry Bird nog wat sologespeelde, akoestische stukken en een spoken word-optreden van de gevierde Amerikaanse dichter Franz Wright. Aardig, heel aardig.
Lose Big staat waarschijnlijk dichter bij Barzelay anno nu en is gewoon een goede plaat. 'Could Be Worse' met de fijne regel "I can't find comfort in the fact that it could be worse" en 'Girls don't Care' (ook al sloven we ons uit) zijn twee geweldige openers. En zo staan er nog enkele pareltjes op dit - in de studio van vriend en fan Ben Folds opgenomen - plaatje.
http://www.kindamuzik.net/recensie/clem-snide/hungry-bird-lose-big/18313/
Meer Clem Snide op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/clem-snide
Deel dit artikel: