http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Castanets | City of Refuge

Tussen huiveren en huilen.
CD, Asthmatic Kitty/Konkurrent

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 03 oktober 2008

Dat Raymond Raposa, frontman van Castanets, niet de vrolijkste jongeman op aarde is, bewees hij al eerder door huiveringwekkende herfstplaten af te leveren. Dit City of Refuge is geen noot opgewekter. Nee, nog sterker dan tevoren weet de band de luisteraar een garantie te geven op koude rillingen en hartkloppingen.

Hoofdverantwoordelijk daarvoor is de frontman, aan wiens achternaam je eigenlijk de letter 's' zou moeten toevoegen opdat je 'Rasposa' krijgt. Want rasperig klinkt hij. Zijn stem bevindt zich in het magische, maar ongemakkelijke midden tussen Bonnie 'Prince' Billy en Kurt Cobain. Neem daar een trage, grungy gitaar bij en teksten over dood en verderf en de gezelligheid is compleet.

Neemt niet weg dat er hier en daar ruimte voor een beetje lucht is op City of Refuge in de vorm van een instrumentaaltje dat van Calexico geweest had kunnen zijn ('The Hum') of een cover van een overbekende countryklassieker ('I'll Fly Away'). Het zijn echter toch die beklemmende nummers waarmee de band de meeste indruk maakt. Zo laat Raposa je ademhaling stokken als hij in 'Shadow Valley' uithaalt dat "It's okay to die."

City of Refuge kent zo een aantal indrukwekkende nummers waarin Castanets sterker dan ooit tevoren een stukje huiveren met intense droefenis weet te verbinden. Jammer dat de groep haar experimenteerdrift niet in bedwang heeft weten te houden, waardoor tussen die nummers nu minimalistische, sfeerverpestende bliepjes als die van 'High Plain 1' staan.

Desalniettemin zal elke luisteraar dat de eigenzinnige band vergeven bij het horen van de stemmige afsluiter 'After the Fall'. Een hoopvol gitaarliedje, waarmee je je in de schoenen gezakte moed en vertrouwen in de band weer snel zal kunnen oprapen.