http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Broadcast | The Future Crayon

Hoorn des overvloeds van intrigerende prachtband.
CD, Warp/Rough Trade

Tekst: Hans van Lissum

Publicatiedatum: 21 augustus 2006

Broadcast wordt hier en daar nog steeds afgeschilderd als Stereolab-protegé, een vergelijking die even stompzinnig is als gemakzuchtig. Behalve een voorliefde voor analoge synthesizers en sixties-melodieën hebben beide bands immers weinig gemeen.
Sterker nog: Broadcast heeft zich inmiddels een behoorlijk eigen sound eigen gemaakt, die ergens laveert tussen ijzige slaapliedjes, Julee Cruise, sixties-pop en ronkende motorik.

Toch weet Broadcast het bandgeluid op elke plaat opnieuw subtiel te vernieuwen, en dat is knap. Het duidelijke, warme sixties-geluid van officieel debuut The Noise Made by People maakte plaats voor het meer herrieachtige en bovendien opzettelijk rommelige Haha Sound, een groot contrast met het ijzige minimalisme van het meesterlijke Tender Buttons.
Bindende factor: het altijd monotone, engelachtige stemgeluid van Trish Keenan, altijd bedekt in een flinterdun laagje ijs en altijd zo ogenschijnlijk afwezig.

Een rarities-verzameling lijkt met drie studioalbums en één verzamelaar van vroege singles (Work and Non Work) redelijk vroeg, maar waar Broadcast langzaam schaaft aan albums, des te sneller zijn ze met het releasen van ep's en singles.
The Future Crayon verzamelt de laatste vijf ep's, en die verzameling is ronduit welkom. Om er toch een raakvlak met Stereolab bij te halen: net als bij the groop worden ook door Broadcast de singles en ep's volgezet met kwalitatief hoogwaardig materiaal, dat nergens ernstig onderdoet voor het albummateriaal. Wel is Broadcast fervent leverancier van spooky instrumentaaltjes als de agressieve, in reverb gedrenkte polyritmes van 'One Hour Empire' en het stuwende 'Violent Playground'. Stuk voor stuk mooie, sfeervolle stukken, zij het in gepaste doses.

Ondanks de soundtrackwaardigheid van de instrumentale kant van de band, zijn het toch echt weer de liedjes die hier schitteren. Vooral de eerste helft van de plaat is een hoorn des overvloeds aan prachtmateriaal: de bedrieglijk simpele, wiegende opener 'Illumination', meer ongestructureerde stukken als 'Small Song IV', en vooral de dromerige popkant van Broadcast in 'Where Youth and Laughter Go' en 'Distant Call'.
Het is dat The Future Crayon door de nadruk op ouder, gelaagder Broadcast-materiaal niet gepast had als officieel studioalbum na het kale Tender Buttons, anders had het zo gekund. Nu is het 'gewoon' een prachtverzamelaar van een altijd intrigerende band.