http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Bright Eyes | The People's Key

Wisselend voorlopig afscheid.
CD, Saddle Creek/Universal

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 15 februari 2011

Vertellen is een vak. Was Conor Oberst geen muzikant geworden, dan had hij zonder meer als docent geschiedenis of maatschappijleer aan de slag gekund. Al waren zijn lessen dan wellicht meer dan eens uitgemond in politieke discussies of conversaties over hoe het met de historie ook gegaan had kunnen zijn.

Nu brengt de jongeman uit Omaha, Nebraska die vertellingen weer met zijn band Bright Eyes voor het voetlicht. Al is dit waarschijnlijk (sowieso voorlopig) wel de laatste plaat die onder deze naam verschijnt. Oberst heeft immers nog zoveel andere dingen te doen. Voor nu neemt hij afscheid met een plaat die vol staat met referenties aan sciencefiction, politiek, religie en geschiedenis. In die zin is er dus weinig nieuws onder de zon.

Gevoelsmatig en muzikaal gezien gaat Bright Eyes op The People's Key weer verder waar het met Cassadaga gebleven was. Dit is wederom meer dan gewone folk. Experimenteler. En net als op de voorganger drenkt Oberst zich hier in het mystieke. Bijvoorbeeld in verwijzingen naar de rastafaribeweging, in onder meer 'Haile Selassie'. Traditioneel vangt de plaat aan met een gastspreker. Dit keer Danny Brewer, een man met wie Oberst veel lange, nachtelijke filosofische gesprekken voerde. Hij haalt fantasierijke en bizarre aspecten van het leven op aarde aan. Bijvoorbeeld over aliens met kenmerken van reptielen en slangenogen en ons rondtollende universum.

Maar toch, The People's Key bevat zoveel dramatiek, referenties en duidingen dat het een lastige puzzel is om er eenduidig chocola van te maken. Daar ligt weer een mooie uitdaging voor de Dylanologen en hun broeders. Helaas is buiten die zoekplaatjes de kwaliteit van de plaat te wisselend om daadwerkelijk een voorlopig afscheid te kunnen opfleuren met een waar meesterwerk.

Met name in het midden van de plaat geldt dat, waar nummers als 'Approximate Sunlight' en 'Beginner's Mind' toch echt wat ondermaats blijven. Wat er overblijft is een aantal losse nummers dat een interessante aanvulling vormt op 's mans inmiddels imposante oeuvre. En een plaat die desondanks nog altijd een stuk meer juiste snaren raakt dan die laatste van Oberst en The Mystic Valley Band.