Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bob Dylan loopt al 45 jaar mee als muzikant en nog altijd staat hij commercieel en artistiek aan de top. Daarvan is Modern Times wederom het bewijs. Dat vindt niet alleen de verzamelde muziekjournaille (dat superlatieven tekort komt), maar ook de consument. In de eerste week ging Modern Times in de VS al 192.000 maal over de toonbank en ook in vele andere landen staat Dylan bovenaan de albumverkooplijsten.
Terecht, want Modern Times is na comebackalbum Time out of Mind (1997) en Love and Theft (2001) het derde klassewerk op rij. Een NRC-recensent noemde het zelfs Dylans beste na Blonde on Blonde (1966) en Blood on the Tracks (1975). Voor zulke conclusies is het veel te vroeg. Zo bleek Love and Theft, een groeiplaat, die als een goede wijn moest rijpen. Laten we het er voorlopig op houden dat Modern Times minstens gelijkwaardig is aan zijn laatste twee albums en nog elke luisterbeurt beter wordt.
Het is het tweede album op rij dat Dylan onder het pseudoniem Jack Frost zelf produceert, en wederom kiest hij voor een ouderwetse sound. Modern Times klinkt alsof de jaartelling is gestopt in 1955. We horen ontspannen shuffelende blues, subtiele ballads en traditionele folk, de muziek waar Dylan mee opgroeide in het Amerika van de jaren vijftig. De meester zelf knauwt daar met zijn charmante kraaienstem overheen.
Sinds eind jaren negentig is Dylan uit zijn ongeveer twintig jaar durende creatieve dal, Modern Times bevestigt zijn renaissance nogmaals. Zeker met liedjes als ‘Workingman’s Blues #2’, ‘When the Deal Goes down’ (met Scarlett Johansson in de videoclip, zie videolink) en de onheilspellende afsluiter ‘Ain’t Talkin’’, drie songs die behoren tot het beste dat Dylan sinds eind jaren zeventig schreef.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bob-dylan/modern-times/13828/
Meer Bob Dylan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-dylan
Deel dit artikel: