http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Bloc Party | Silent Alarm

Ijzersterk debuut lost alle verwachtingen in.
CD, Wichita/V2

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 14 februari 2005

De vorig jaar verschenen e.p. schudde ons wakker, het interview dat ik met de helft van Bloc Party had verspreidde een rookgordijn. Zo uitgeblust als de mannen van Bloc Party tijdens dat interview waren, zo energiek klinken ze op debuutalbum Silent Alarm. Terwijl sommige hypes je teleurgesteld achterlaten, lost Bloc Party de verwachtingen volledig in. Net als Franz Ferdinand dat vorig jaar deed. Of het succes van die band ook wordt geëvenaard durf ik te betwijfelen, want daar is dit viertal te dwars en te eigenzinnig voor. Silent Alarm is er niet minder spannend en opwindend door geworden.

Spannend, omdat de band niet alleen stekelige en dansbare postpunk laat horen, maar ook weet te boeien met rustig opgebouwde liedjes. Door de subtiel toegevoegde electronica klinkt de band op zulke momenten warmer, maar zoetsappig wordt het gelukkig nooit. Opwindend, omdat het enthousiasme en de intensiteit je vanaf de eerste minuut tegemoet komt. Silent Alarm bewijst dat er op dit moment geen band bestaat die urgenter klinkt dan Bloc Party. Dat weten ze blijkbaar zelf ook, want het album straalt een enorm zelfvertrouwen uit.

In eerste instantie trekt vooral de (behoorlijk briljante) eerste single 'Helicopter' de aandacht. Dat is namelijk de popsong van het album, zo vertelde bassist Gordon Moakes me tijdens ons gesprek. De overige nummers hebben wat meer tijd nodig en zijn minder direct dan het goed in het oor liggende 'Helicopter'. Het kwartje valt dus wat later, maar hierdoor is de houdbaarheidsdatum van Silent Alarm een stuk langer dan bij menig ander debuut. Het is een album waarvan je favoriete nummer elke dag weer verschilt, vaak hét bewijs van blijvende impact.

En ach, de invloed van Gang Of Four, maar ook die van The Cure en Joy Division is inderdaad goed te horen. Doet dat iets af aan de kwaliteit van Silent Alarm? Nee, absoluut niet. Dit is juist een album dat je elke keer weer doet sidderen van genot. Sterker nog, er moet heel wat gebeuren wil er dit jaar een beter debuut verschijnen.