Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is wat met die muzikanten, ze krijgen ze steeds meer historisch en politiek besef. Waar PJ Harvey op Let England Shake haar moederland fileerde, doet Bill Callahan op Apocalypse hetzelfde met zijn geboorteland. Hoewel de dreigende titel anders doet vermoeden, is de vierde plaat die hij onder zijn eigen naam uitbrengt geen boze plaat. Het is, zoals altijd bij Callahan, muziek voor de goede verstaander.
Vaak vanuit het perspectief van de buitenstaander schrijft Callahan met inlevingsvermogen en ironie over zijn land, zijn inwoners en zichzelf. In het mooie 'Drover' is hij de cowboy die zijn vee opdrijft en er vervolgens door overlopen wordt. In 'America!' kijkt hij in Australië op de tv naar David Letterman. Om daarna droogjes over zijn moederland te constateren: "Everyone's allowed a past they don't care to mention."
Passend bij de introspectieve en symbolische voordracht is de muziek; kaal als een stoffige western en ontdaan van de strijkers die op zijn vorige album te horen waren. Een dwarsfluit, die her en der opduikt, is de enige frivoliteit die Callahan zich permitteert. Maar saai is het allerminst. Elke spaarzaam gespeelde noot is raak. Met slidegitaren, een enkele fiddle en een voorzichtig dartelende piano wordt de kale folk op subtiele wijze aangekleed, met maximaal effect.
Door de ingetogen muziek en zijn diepe basstem kijk je snel over Callahans humor en speelsheid heen. Met een 'tss tss' wordt het vee opgedreven en een 'pfoooee' is een vuurpijl die wordt afgeschoten. Maar juist dat is exemplarisch voor een artiest die met een beperkt vocaal bereik en minimaal aangeklede muziek verbazingwekkend veel diepgang en emotie weet op te roepen. Apocalypse is een prachtige beschrijving van een gecompliceerd land en een gecompliceerd mens.
http://www.kindamuzik.net/recensie/bill-callahan/apocalypse/21462/
Meer Bill Callahan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bill-callahan
Deel dit artikel: