• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bill Callahan

Herfstige melancholie doet het prima in druilerig Gofferttheater
15 augustus 2014, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen

Tekst: Tom Leistra

Publicatiedatum: 16 augustus 2014

Nu het festivalseizoen en de zomer in volle gang zijn, kun je als weldenkend poppodium eigenlijk niet meer om optredens in de frisse buitenlucht heen. Vandaar dat Doornroosje deze zomer enkele optredens huisvest in het sfeervolle Gofferttheater. Het optreden van Bill Callahan is echter niet tijdens een zwoele zomeravond. De weergoden lijken goed naar diens oeuvre te hebben geluisterd, want het herfstige druilerige weer sluit naadloos aan bij de warme stem van de Amerikaan.

Gekleed in een beige pak met bruine leren schoenen betreedt Callahan het kleine podium, en de glitterbas van Jaime Zuverza is meteen het meest flitsende van de show van vanavond. Callahan en consorten laten hun melancholieke en met lichte zweempjes hoop doorzeefde muziek op sobere manier het werk doen; voor spierballenvertoon en aanstellerigheid is duidelijk geen plaats. Voor de fluit en viool van jongste album Dream River helaas ook niet, al maakt Matt Kinsey dat gemis ruimschoots goed met zijn knappe en weids echoënde gitaarspel. Thor Harris, tevens lid van Swans, bespeelt de drums met zijn handen en zorgt op deze manier voor donkere roffels die Callahans muziek op de juiste momenten van een dreigende ondertoon voorzien.

In het treurige 'Jim Cain' zingt Callahan "I used to be darker / Then I got lighter / Then I got dark again", maar dit optreden wordt op precies tegenovergestelde manier opgebouwd. De op het eerste gehoor luchtiger klinkende sfeerschetsen van Dream River - waarbij pure kalmte af en toe wordt opengebroken door de venijnig klievende gitaar van Kinsey - openen de set, waarna de droge militaristische stomp van het ironische 'America!' de opmaat is voor indringender en zwaarder werk. De poëtische en bij vlagen droogkomische teksten met droevige afdronk komen rauw uit de strot van de soms zichtbaar gepijnigde Callahan, die zo beeldend zingt dat je hem zo ziet schilderen tussen de bevers en drinken in een verlaten hotelbar. Het met gemak een kwartier durende 'One Fine Morning' wordt, precies wanneer Callahan met bedroefde baritonstem de woorden "My apocalypse" zingt, verwelkomd door een naderende ambulancesirene - het toeval heeft een fraai gevoel voor timing. Precies op het einde schemert er nog wat hoop door in het zwarte universum van Callahan: "I have learned / When things are beautiful / To just keep on", alvorens in de regen zijn weg door de bomen van het Goffertpark te banen.

Foto uit het archief van Ella Mullins

http://www.kindamuzik.net/live/bill-callahan/bill-callahan-1480/25227/
Meer Bill Callahan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bill-callahan