• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ben Weaver | Living in the Ground

Primitief gerammel op vuilnisemmers en wieldoppen.
CD, 30/30 Industries/Sonic Rendezvous

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 18 december 2003

Ben Weaver gaat terug tot aan het bot van country en blues. En op deze, in eigen beheer verschenen cd uit het jaar tweeduizend na Christus, is Ben Weaver nog duidelijk zoekende naar een eigen liedjesstijl. De rammelende en bluesy openers 'Ella Mea' en 'Bill Brown' zijn in wezen blauwdrukken van Tom Waits-platen als Swordfishtrombones en Franks Wild Years. Onze ietwat gemakzuchtige vergelijking wordt niet alleen flink aangedikt door de rochelende vocalen van de gastheer in kwestie, maar het primitieve gerammel op ondermeer vuilnisemmers en wieldoppen zorgt voor een extra link naar de latere Tom Waits. Dat de drieëntwintigjarige Weaver niet helemaal de Kurt Weill-connecties van Waits op een rijtje heeft, valt hem als dondersteen te vergeven. Het blijft toch ergens jammer dat hij hier op Living in the Ground zoveel leent van anderen, in het bijzonder Tom Waits, terwijl Weaver als zanger en liedjesschrijver het nodige in huis heeft.

De charme van het eigen beheer uitgebrachte Living in the Ground is in wezen ook het grootste manco van de twaalf korte songs. Voor zover men kan spreken van een productie valt op dat soms slordig gemusiceerd wordt door het minimalistische begeleidingstrio, bestaande uit Bo Ramsey, Dave Moore en Steve Hayes. In het derde nummer van Living in the Ground, 'Rainstorm in Iowi', waarbij Weaver een snik in zijn whiskystem probeert op te wekken, wordt in de eerste helft zo verschrikkelijk vals gezongen dat het eigenlijk weer leuk klinkt.

De langspeler Living in the Ground en El Camino Blues zijn de voorgangers van het derde album, Hollerin' at a Woodpecker, en zijn nu 'gewoon' en opnieuw in roulatie. Afgezien van het eerder genoemde 'Rainstorm in Iowi' ligt het tempo een flink stuk hoger, zoals bijvoorbeeld in het wilde 'Dusty Mill'. 'International Flatbed' is juist net iets meer in de melancholische richting van de Weavers Hollerin' at a Woodpecker. De twee sterke en welgekozen covers aan het einde, 'Two Girls' van Townes Van Zandt en de traditional 'This Train', zijn de strenge selectie doorgekomen als de hoogtepunten van deze korte plaat, alhoewel ik de soepele wijze van het woordgebruik in 'Two Girls' bijna als heiligschennis beschouw.

http://www.kindamuzik.net/recensie/ben-weaver/living-in-the-ground/4830/
Meer Ben Weaver op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-weaver