• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ben Weaver / Dolorean

Somberman en lachebekje.
12 februari 2011, Ekko, Utrecht

Tekst: Machiel Coehorst

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 15 februari 2011

Het is al behoorlijk druk in Ekko als Ben Weaver het podium betreedt. De flink bebaarde Amerikaanse singer-songwriter/dichter/kok verraste eind 2010 met het minimalistische Mirepoix and Smoke. Zijn werkzaamheden in de keuken hadden hem de inspiratie geleverd voor dit uitgebeende album. Ook vanavond houdt Weaver het bescheiden: tokkelend op gitaar en banjo zingt hij zijn donkere, verhalende folk- en countryliedjes.

Hij is goed bij stem en dat is mooi meegenomen als die zo karakteristiek en vol is als de zijne. Zijn stemgeluid wordt vergeleken met Tom Waits, maar qua stijl neigt Weaver meer naar bards als Leonard Cohen en Bonnie 'Prince' Billy. Weaver speelt vanavond veel van zijn laatste cd, hoewel het volgens hem een "pain in the ass" was om het materiaal ervoor te schrijven.

Erg opgewekt oogt Weaver niet en veel praatjes heeft hij evenmin. Wel weet hij de bezoekers te amuseren met zijn zelfspot. Vol trots meldt hij dat hij vier vrienden heeft sinds hij samen met Dolorean langs de zalen trekt. En dat liedjes schrijven welzeker ergens goed voor is. Het heeft hem ervan weerhouden om van een brug te springen.

Getooid in sjofel houthakkershemd en sober belicht gaat Weaver vanavond te werk. Ontdaan van alle franje. Aan twee gitaarsnaren heeft de man genoeg om de juiste verstilde sfeer te creëren. Tempowisselingen zijn er niet of nauwelijks zodat eenvormigheid soms op de loer ligt. Ook zet hij aan het begin van het optreden een liedje verkeerd in, maar als je zo kunt 'wolfhuilen' als Weaver in 'Drag the Hills', maakt dat alles goed.

Vergeleken met somberman Ben Weaver is Al James van Dolorean [beide foto's] een lachebekje; de glimlach wijkt het hele concert niet van 's mans tronie. Ook muzikaal tapt Dolorean uit een ander vaatje; het kwartet uit Portland, Oregon (pianist Jay Clarke ontbreekt vanavond) speelt uitgebalanceerde, kristalheldere westcoastpop met scheutjes country en rock. Minder zielenpijn deze keer en meer melancholie.

De formatie speelt een vlekkeloze set, maar echt spannend wordt het zelden. Voor een groot deel ligt dat aan het wel erg ingetogen en onnadrukkelijke stemgeluid van James. Het dient gezegd: de liedjes van Dolorean zitten zonder uitzondering verfijnd en ambachtelijk in elkaar. Ook wordt er knap gemusiceerd; gitarist Emil Amos schudt de ene na de andere prachtsolo uit zijn mouw en drummer Ben Nugent varieert behendig tussen drumstokken, brushes en handen (!) als slagmateriaal.

Dolorean maakt intelligente en fijn weemoedige, maar ook een tikkeltje ongevaarlijke muziek. Op een podium is het dan fijn dat de gitarist de boel af en toe een beetje opschudt. Aan het slot van de avond schuift Ben Weaver nog even aan bij zijn nieuwe vrienden en maakt James een kiekje van het publiek. Dolenthousiast zullen de mensen er niet op staan, wel voldaan.

http://www.kindamuzik.net/live/ben-weaver/ben-weaver-dolorean/21238/
Meer Ben Weaver op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ben-weaver