http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Bell X1 | Bloodless Coup

De tweede laag ontbreekt te vaak.
CD, PiaS/PiaS

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 17 april 2011

In vaderland Ierland kan Bell X1 al jaren niet meer stuk. De uitstekende voorlaatste plaat, Blue Lights on the Runway, kreeg daar vele prijzen en het is na U2 de populairste liveband. Buiten Ierland is waardering voor de filmische pop, die meestal binnen de lijnen blijft, maar men staat niet in rijen opgesteld om de platen te kopen. Dit zal met Bloodless Coup niet veranderen.

Bell X1 zoekt met deze plaat meer de elektronicahoek op, waardoor de gitaar slechts sporadisch domineert. Met bijvoorbeeld een donkere riff in de lijn van The Comsat Angels. Zowel minimalistische als uitbundige beats krijgen ruim baan, net als onderhuidse jarentachtigsynthtonen. Toch levert het geen plaat op die van begin tot eind boeiend is.

Bloodless Coup gaat uitstekend van start: 'Hey Anna Lena' is een geslaagde flirt met Radiohead ten tijde van Kid A. Zanger Paul Noonan zet zijn meest breekbare stem op, terwijl op de achtergrond minimalistisch elektronicagepruttel te horen is. Een echte ontlading komt niet, zodat het spannend blijft. 'Velcro' is een fraaie poging om Coldplay ijle synths te laten spelen. Aan 'Sugar High' klopt alles: dansbaar, goede balans tussen gitaar, drums en elektronica en een euforische, dance-achtige afsluiting.

Helaas zakt de plaat halverwege wat in. Noonans zanglijnen en impressionistische teksten blijven weliswaar boeien, maar met name op het instrumentale vlak wringt de schoen. Het is schetsmatig op kant twee van Bloodless Coup. De aanzetjes om disco in het geluid te introduceren blijven slechts aanzetjes. Een minimalistisch electropopnummer als 'Safer than Love' blijft hangen in fantasieloos gedreutel.

De plaat ontstond door niet te veel te schaven aan werk dat rechtstreeks uit de oefenruimte kwam. Het nadeel hiervan is dat bijna de helft van de songs niet tot volle wasdom komt, zodat het klinkt alsof twee jaar te kort was voor een opvolger van het wonderschone Blue Lights on the Runway.

De fans van Bell X1 en liefhebbers van radiovriendelijke, alternatieve popmuziek zullen zich geen buil vallen aan deze plaat. Toch overheerst het gevoel dat hier meer uit te halen viel, want de tweede laag die de voorganger zo goed maakte, ontbreekt jammer genoeg.