http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Beach House | Bloom

Subtiel en krachtig.
CD, Bella Union/V2

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 18 mei 2012

Sinds de titelloze debuutplaat uit 2006 zijn we ondertussen drie platen van Beach House verder. Hierop maken ze geen muzikale reuzensprongen, maar laten ze wel een duidelijke ontwikkeling horen. Zangeres Victoria Legrand krijgt duidelijk meer vocaal zelfvertrouwen, het geluid is minder lofi en het pastorale rootsgekeutel verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Het leidt in 2010 tot veel klaroengeschal rond Teen Dream. Terecht, want geen andere band van dat moment vangt zomerse melancholie zo treffend in dromerige duels tussen zang, orgel en gitaar als het duo uit Baltimore.

En nu is er Bloom, de vierde plaat van Beach House. Hierop horen we het meest duidelijk waar we aan toe zijn, met een helder geluid dat de als vanouds pruttelende songs bij momenten naar zeer acceptabele hoogtes stuwt. De groep gooit het meer dan ooit op de kracht van de herhaling. De combinatie met de krachtige productie maakt het tot de meest toegankelijke plaat van Beach House. Ze maken hiermee langzaam maar zeker droompop voor een groter publiek, met teksten die doordrenkt zijn met nostalgie.

Toch is de muzikale betovering subtieler dan op Teen Dream. Legrand verliest zichzelf vrijwel niet in emotionele, vocale draaikolken. De klanken van Alex Scally's gitaar en Legrands orgel zijn meer in evenwicht, zodat de uitbarstingen minder heftig zijn maar de omhelzingen des te intiemer. Het fraaiste voorbeeld is 'The Hours', dat een magnifiek kabbelend ritme heeft dat zowel losjes als hypnotiserend klinkt. Het geeft de muziek van het duo iets eigens. Nog een hoogtepunt is het mysterieuze 'Myth'.

Door galm of andere foefjes weg te laten gaat Beach House op deze plaat voor het eerst muzikaal met de billen bloot. En komen de beperkingen aan het licht. Zo twinkelt de gitaar vaak op dezelfde manier, drukt Legrand dikwijls dezelfde orgeltoetsen in en eindigt vrijwel elk nummer met een repetitief vocaal outro. Daarnaast zijn niet alle composities even sterk. Maar het gaat de groep er al vier platen lang niet om muzikaal het beste jongetje van de klas te zijn. Wel om het creëren van een beeldende, zomers melancholieke sfeer. Op dat gebied staat Beach House ook met deze plaat op eenzame hoogte.