• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Baxter Dury | Floor Show

Met Baxter op verkenning in de wondere wereld der tristesse.
CD, Rough Trade/Rough Trade

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 17 oktober 2005

Waarschuwing: luister niet naar deze plaat in geval van depressie en/of suïcidale neigingen. Laat je niet misleiden door de covertekening, noch door de eerder optimistische, ja zelfs feestelijke titel. Floor Show is een trieste cd. Bescherm jezelf!

Dit gezegd zijnde rest er enkel lof voor dit uiterst breekbare kleinood. De zoon van Ian 'hit me with your rhythm stick' Dury grijpt je bij de keel, fluistert je onafgebroken zinnetjes in als “no matter how hard you try, you fall from grace” (in 'Francesca’s Party'), tot je – murw geslagen – in een soort trance raakt en gerust wel in een hoekje wil zitten huilen.
De gevoellozen onder ons zullen zich eerder ergeren aan de repetitiviteit van het geheel en aan de ook als zeurderig te interpreteren stem van Baxter, die graag in samenzang treedt met zichzelf (hij herbergt een hoge en een lage stem).

Baxter doet nochtans zijn best om het iedereen naar de zin te maken. Afgezien van de algehele sfeer van ontreddering zit er genoeg variatie in de nummers, gaande van eerder melancholisch, over ingetogen droevig tot intriest. Interessant is dat je tristesse-oordeel zich na enkele luisterbeurten gaandeweg aanpast aan de sfeer van de cd. Zo lijkt openingsnummer 'Francesca’s Party' aanvankelijk bitter weinig feestelijkheid in zich te dragen, tot je de rest van de plaat gehoord hebt. Dan valt ineens de eerder uptempo kwaliteit van dit toch wel vrolijke nummer op. Zeker als je het vergelijkt met pakweg 'Young Gods' of 'Waiting for Surprises'.

Structureel gezien werkt Baxter steeds volgens dezelfde methode: elke song heeft een herkenbaar riffje dat, net zoals het tweestemmige refrein, steeds herhaald wordt. De meest trieste nummers worden bovendien ondersteund door ernstige orgelklanken. Afwijkend van dit concept zijn 'Cocaine Man', waar Baxter een verhaal vertelt in parlando, en het eerder opgewekte 'Cages', dat ondanks huilende gitaren toch poppy en blijmoedig klinkt.
'Lisa Said' valt op door de overdosis psychedelische 'achtergrondgeluiden', die de zang overstemmen. Dit kan het zorgvuldig opgebouwde verdovende effect van de plaat kortstondig opheffen.

Baxter Dury bewijst op Floor Show dat echte mannen ook hun gevoelens kunnen tonen, zonder daarbij in meelijwekkende ballads te vervallen. Er is dus nog hoop.

http://www.kindamuzik.net/recensie/baxter-dury/floor-show/10849/
Meer Baxter Dury op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/baxter-dury