• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Baxter Dury / Richard Swift

Beter kort en goed dan lang en saai.
17 februari 2006, AB Club, Brussel (BE)

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 24 februari 2006

Guur regenweer, weinig volk en een rookmachine die de zaal uit alle macht een volle indruk wil geven. Het heeft iets mistroostigs, wat perfect past bij de muziek van Baxter Dury. Deze heeft de positieve vibes uitzendende Californiër Richard Swift meegebracht als voorprogramma en dat is een goede zaak.

De vrolijke krollenbol Swift zet zich achter de vleugelpiano en hoor aan, de zaal wordt stil. Met de sluimerende dramatiek in zijn stem grijpt Swift vrijwel meteen naar de keel. Als daarna de band invalt, wordt het helemaal mooi. De wonderlijke vocale harmonieën die Swift en zijn bassist opbouwen, doen alle zorgen en regenvlagen als bij toverslag verdwijnen. Alles is warm, alles is goed en mooi. Swift haalt zijn muzikale mosterd bij de jazzmuziek van de jaren ’30. Dit betekent echter niet dat hij deze gladjes kopieert. Samples, futuristische achtergrondgeluidjes en soms zelfs een verloren robotstem worden allemaal geïncorporeerd in zijn swingende ragtime. Het is ’s mans eerste optreden in België en wees gerust, hij mag nog terugkomen.

“Precies zijn vader”, mompelt een fan als Baxter Dury, die een handdoek van zijn hoofd trekt, zich als een kunstwerk onthult aan zijn publiek. In tegenstelling tot Richard Swift, die een goedmoedige en bescheiden indruk naliet, zet Baxter Dury een eerder arrogant typetje neer. Het enthousiaste “woe!”-geroep van het publiek wordt steevast door Baxter teruggekaatst, terwijl hij zelfverzekerd en moppen tappend over en weer struint. Op basis van zijn muziek zou je een melancholische en verlegen kluizenaar verwachten, maar niets blijkt minder waar.

De overweldigende tristesse en bij wijlen zeurderige sfeer van Floorshow blijkt live op een aanstekelijke en rockende manier gebracht te worden. Zonder daarbij aan schoonheid in te boeten. De rode draad van deze avond blijkt De Kracht Der Samenzang te zijn, want ook in het geval van Baxter Dury is deze van cruciaal belang. De pianist, een duister figuur met baard en baseballpetje, blijkt over een breekbare en ijle zangstem te beschikken die het timbre van Baxter ogenblikkelijk naar hogere sferen katapulteert. Opener ‘Beneath the Underdog’ (van zijn vorige cd Len Parrot’s Memorial Lift) zit op dit vlak dan ook meteen raak. Verder worden er vooral nieuwe nummers gespeeld, zoals ‘Floor Show’ en ‘Francesca’s Party’. Maar dan slaat het noodlot toe… Baxter en zijn band verlaten na amper een half uurtje spelen het podium. Als ze door het publiek worden teruggeroepen, geeft Baxter toe dat ze slechts zeven nummers gerepeteerd hebben. De fans mogen kiezen welke song van deze zeven nogmaals gespeeld zal worden (men opteert terecht voor ‘Oscar Brown’), waarna Baxter en zijn bende onverbiddelijk backstage verdwijnen.

Ondanks dit eerder pijnlijk slot moet gezegd dat het een memorabele avond is geworden. Uiteindelijk heeft het voorprogramma bijna dubbel zo lang gespeeld als de hoofdact, maar daar valt eerlijk gezegd wel mee te leven.

http://www.kindamuzik.net/live/baxter-dury/baxter-dury-richard-swift/12028/
Meer Baxter Dury op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/baxter-dury