http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Baby Woodrose | Dropout!

Cover-albums kunnen wel degelijk leuk zijn.
CD, Bad Afro/Suburban

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 27 oktober 2004

Baby Woodrose houdt ervan om tijdens de opnames van hun albums zo links en rechts een covertje in te spelen. Tien van deze covers zijn uiteindelijk beland op tussendoortje Dropout! Geen vehikel om de eigen collectie wat op te krikken en het label tevreden te stellen maar een waardige tribute aan de bands die het Scandinavische stonertrio op het juiste pad brachten. Rauwe sixties-rock blijkt de grote invloed.

En dus komen er nummers voorbij van Love (‘Can’t Explain’ was al bekend van hun debuut), The Lollipop Shoppe (de oude band van Dead Moon-voorman Fred Cole) en Captain Beefheart (‘Dropout Boogie’). Op de hoes leggen de bandleden plaatjes op hun draaitafels waarbij zij zich heftig verdiepen in de kleurrijke plaathoezen en het ongelimiteerd bespelen van de luchtgitaar. Het tekent de sfeer van Dropout! perfect. De tien nummers klinken liefdevol en vol respect voor de makers. Uiteindelijk zijn het natuurlijk de composities die tellen, dat begreep het trio maar al te goed. Smaakmakers zijn ‘I Lost You in My Mind’ (The Painted Faces), ‘The World Ain’t Round, It’s Square’ (The Savages) en ‘I’m Going Home’ (The Sonics). Mooie liedjes die in de juiste jaren zestig-sfeer opgenomen zijn. Het origineel van ‘Not Right’ van The Stooges is makkelijk te vinden (op het klassieke debuut uit ‘69), andere nummers graven dieper in de psychedelische sixties underground.

Dropout! is een mooie verzamelaar vol prachtige nummers die anders nooit gehoord zouden worden, want Baby Woodrose haalt vele vergeten briljantjes naar boven (het Duitse Swamp Room brengt binnenkort alle platen van 13th Floor Elevators opnieuw uit!). Dat het geheel klinkt als outtakes van Monster Magnet wil ik u niet onthouden, maar dat is nu eenmaal het manco van deze band. De gitaren, de sound, de productie van Ralph Rjeily en de coverkeuze, het neigt allemaal naar de rustigere nummers van Dave Wyndorf en zijn companen. Maar elk nadeel heb zijn voordeel.

Al wat Baby Woodrose rest is die ene, geweldige, geniale, alles omverkegelende stonerplaat maken en ze behoren tot de grote jongens. Hun laatste ‘eigen’ album Money for Soul bezat al de nodige klasse. Misschien dat door de tijdwinst die de band door middel van deze plaat boekt alles precies samenvalt op die spectaculaire klapper die de band onmiskenbaar in zich heeft. Dropout! blijft intussen een geslaagd tussendoortje voor liefhebbers van stonerrock en pure psychedelische juweeltjes uit de sixties.