Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rock-'n-roll zoals het bedoeld is. The Bloody Honkeys, Les Anges en Baby Woodrose laten achtereenvolgens horen hoe het moet. Hard, strak, goor en (licht-)psychedelisch. Eén ding staat centraal: knallen! Het stof uit de speakers rammen! Met of zonder publiek.
Aan The Bloody Honkeys de eer om onder minimale publieke belangstelling af te trappen. Zanger Lawrence Mul laat zien waarom hij de opvolger van Iggy Pop is. Wat een geweldige stem. Mark Arm (Mudhoney), Otis Redding en Iggy verenigd. Bier, zweet, blues, soul, en godvergeten vette rock.
De Belgen van Les Anges dan, voortkomend uit twee andere toffe Belgische rockbands: Hulk en Fifty Foot Combo. Enigszins bevreemdende woestijnrock gecombineerd met flarden punk en een funky swing. Lekker, dat zeker. Maar wel een beetje braaf.
Het valt niet te ontkennen dat vrijwel iedereen eigenlijk maar voor één band komt: het Deense Baby Woodrose [foto's]. De zaal is dan ook minstens voor de helft gevuld als de Denen onder leiding van mastermind Lorenzo Woodrose het podium betreden en de geesten van de aanwezigen drogeren met psychedelica en vuige rock-'n-roll. Refereren aan Jefferson Airplane en The Beatles ten tijde van Revolver en Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en het Pink Floyd mét Syd Barrett (The Piper at the Gates of Dawn) is onoverkomelijk. Maar eigenlijk lijkt de muziek van de band nog het meest op de Stones' Their Satanic Majesties Request op speed.
Toch kan de band prima op eigen benen staan. Sterker nog, puntige, zompige en vuige rocksongs worden afgewisseld met lange psychedelische jams. Uitermate spannend. Als zanger/gitarist Lorenzo zijn kabel moet vervangen, geeft de drummer een minutenlange solo. De beste fucking drumsolo in tijden.
Baby Hawaiian Woodrose is een plant. De zaadjes kunnen je in een dromerige toestand brengen. Daarbij worden kleuren, geluiden en gevoelens intenser beleefd. Een bezoek aan de Denen kent hetzelfde effect. Stilstaan is echt geen optie. Wat wel? Vaag meewiegen met het hoofd, in halfbeschonken of stonede toestand, zachtjes het ritme meetikkend op de rand van je bierglas of heftig headbangend rondspringen. Alles wordt mooi, maar nooit te relaxed. De rock-'n-roll is nooit ver weg, zelfs niet als de band vijftig minuten langer doorspeelt dan gepland. Fucking hell, is die trip nóg niet voorbij?
Foto's door Rolf Jurgens.
http://www.kindamuzik.net/live/baby-woodrose/baby-woodrose-les-anges-the-bloody-honkeys/17396/
Meer Baby Woodrose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/baby-woodrose
Deel dit artikel: