http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Ash | Tokyo Blitz

Weinig opzienbarende live-registratie.
DVD, Infectious/Warner

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 28 juni 2004

Op de hielen van hun laatste cd, Meltdown, komt Ash nu met haar eerste DVD, de live-registratie Tokyo Blitz, op de markt. Hier is een concert uit september 2001 op te zien, toen de band dankzij de single 'Burn Baby Burn' net weer uit haar zelfgegraven graf was gekropen. Het nummer is dan ook de symbolische opener voor dit optreden waarin Ash haar dubieuze reputatie als live-act waar maakt.

Dat de stem van Tim Wheeler nog steeds flinterdun is, is hem niet kwalijk te nemen. Wel dat hun sound sinds hun debuut in '95 onveranderd is gebleven. Een immer rommelige ritmesectie, gitaren waarin geen enkele dynamiek valt te bespeuren en een Wheeler die maar niet af kan blijven van het phaser-pedaal waardoor van enige diversiteit geen sprake is. Maar misschien ligt daarin ook wel de kwaliteit van de band: het (h)erkennen van de eigen beperkingen. Want met hun vertouwde recept weten ze toch steeds fantastische singles af te leveren. 'Goldfinger', 'Kung Fu', 'Shining Light' en de persoonlijke favoriet van ondergetekende 'A Life Less Ordinary' knallen dan ook gloedvol van je scherm. Ook weten ze meer dan raad met het magistrale 'Only in Dreams' van Weezer. De 5000 Japanners zijn een uur lang in extase en springen, crowdsurfen en pogoën er de 18 nummers lang op los. Dus ook tijdens de vrij saaie albumtracks van Free All Angels.

Jammer is dan ook dat voor de gauw verveelde kijker de camera niet vaker op rockbabe Charlotte Hatherly wordt gericht. Gelukkig krijgen we haar bij de extra's wel genoeg te zien als ze ons meeneemt op een winkeltoer door Tokio. "These Japanese kids are so fucking cool," mompelt ze telkens als ze weer iets leuks voorbij ziet komen. Wat ze uiteindelijk koopt krijgen we niet te zien, net zoals de standaard interviewtjes met de bandleden ons weinig informatie verschaffen. Hierdoor bekruipt je het gevoel dat je, ondanks de de uitstekende geluidskwaliteit en het leuke Japanse ontwerp van de menu's, te maken hebt met een (te) snel afgewerkt product. Nu de band met Meltdown eindelijk wat van haar sound afwijkt en als live-act een stijgende lijn heeft ingezet, hadden ze dan ook beter tijdens de nieuwe tour wat camera's mee kunnen laten draaien. Volgende keer beter dus.