Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoewel ik natuurlijk lichtelijk geniaal en van alle markten thuis ben, ben ik er toch slechts eenmaal in geslaagd een tien op mijn rapport te halen. Dat was in de brugklas, voor Frans. Toen echter de tijd was aangebroken belangrijke keuzes in mijn leven te maken en een vakkenpakket samen te stellen werd mijn brein net in zijn functioneren gestoord door enige hormoonpieken. Daarom koos ik, ondanks, of eigenlijk juist vanwege een aanlegtest die "talenwonder" zei, voor een strikt bètapakket en een aansluitende studie scheikunde.
Oh, was ik toentertijd niet alleen maar slim, maar ook verstandig geweest en had ik gedaan wat mij was aangeraden! Dan had ik nu niet mijn dagen doorgebracht tussen muizenorganen op sterk water en dofbruine flessen vanaf waar doodshoofden mij spottend aankijken.
Dan had ik de primus inter pares kunnen zijn van het edele volk der journalisten, die helden van de moderne tijd die hun leven in dienst van de waarheid stellen, in plaats van een eenzame verlichte ziel tussen de kneuterige oplosmiddelsnuivers.
Dan had op het toppunt van mijn roem een tijdschrift slechts mijn naam op de cover hoeven te zetten om de verkoop te vertienvoudigen en mijn bankrekening vol te laten stromen, in plaats van dat ik met een heerschare aan onwaardigen en talentlozen had moeten strijden om een beetje aandacht in een virtuele wereld waar roem eerder afhangt van hoever je je anus kunt opentrekken dan van je vaardigheid met de tekstverwerker.
Dan had ik kunnen verstaan wat Arno zingt op zijn nieuwe, geheel Franstalige plaat French Bazaar.
Mijn kennis van de edele Franse taal is sinds die tien namelijk alleen maar achteruit gegaan. En als zelfs voor een renaissance-man als ik de teksten net zo goed in het Etruskisch hadden kunnen zijn, hoe moet het dan met mijn geïnfotainmente en gemc'de landgenoten?
Nee, een hit zit er voor Arno ten noorden van de Westerschelde niet in, terwijl het lyrische 'Chic et Pas Cher' met zijn euforisch ronddartelende piano en zijn licht briljante tragikomische video in een rechtvaardige, beschaafde wereld waar de mensen hun talen nog spreken de soundtrack voor de wisselvallige zomer van 2004 zou moeten zijn, het nummer dat de mensen van alle radio- en clipstations tegemoet schalt.
Misschien is het in die wetenschap dat Arno meteen daarna zo Breliaans intens droevig uithaalt in 'La Vie Est une Partouze'.
Ja, Arno is echt iemand van het Grote Gevoel. Niet dat benauwende calvinistische. Daarom is het ook zo jammer dat er, met name in het midden van de plaat, toch een aantal nummers op French Bazaar staan die niet die emoties kunnen oproepen. Dat is toch waar Arno het van moet hebben. Op het einde grijpt hij zelfs terug op een Brel-cover. Die heeft vanzelfsprekend de gewenste tranentrekkende uitwerking, maar Arno kan dat toch zelf ook. Wat dat betreft blijft French Bazaar toch een beetje achter bij zijn voorganger Charles Ernest. Maar die had ook als voordeel dat er een aantal Engelstalige nummers opstond.
Dat kon je tenminste verstaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/arno/french-bazaar/6695/
Meer Arno op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/arno
Deel dit artikel: