Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was de wereldhit die niet eens eendagsvlieg werd. ‘The Greatest Hit’ van het Noorse duo Annie had in 1999 alles in zich om de internationale hitlijsten te overheersen: een verfijnde discotrack met een knipoog naar Madonna, lichte dubeffecten en die hoog zwevende stem van Annie Lilla Berge Strand. Daarna werd nooit meer iets van ze vernomen en naar nu blijkt niet zonder reden. In 2001 overleed haar vriend en de producer van ‘The Greatest Hit’, Tore Kroknes, op 23-jarige leeftijd aan een aangeboren hartkwaal.
Nu is ze terug met een popalbum, geproduceerd door onder andere Richard X en Royksopp, dat zich kan meten met de beste futuristische pop van de afgelopen jaren (denk aan Daft Punks monumentale Discovery, Britney’s ‘Toxic’, Kylies ‘Can’t Get You out of My Head’, Missy Elliotts ‘Get Your Freak On’.) Wanneer we over pop spreken, hebben we het over echte liedjes met memorabele melodieën die je niet meer uit je hoofd kan krijgen. Wat Annie anders maakt dan de meeste pure popartiesten is dat haar album niet bestaat uit een wereldhit, twee opvolgers en wat vulsel, nee, Anniemal is een overdonderende caleidoscoop die plezier na plezier aflevert.
De opgewekte single ‘Chewing Gum’ is verraderlijk. Want pop, als die echt naar een soort samensmelting met het sublieme streeft, moet een zekere duisternis, een verlies in zich dragen (zie ongeveer het complete werk van ABBA, of de meer abstracte verhandelingen over verlies van zelfcontrole in het aangezicht van verlangen of ritme als ‘I Feel Love’ of ‘Can’t Get You out of My Head’.) En dit is wat Anniemal naar een hoger plan trekt dan alleen een prettig in het gehoor liggende verzameling popliedjes, het gevoel van verlies dat de plaat uitademt. Soms letterlijk in titels en teksten als ‘Helpless for Love’ of ‘Always Too Late’ en anders zoals op de tienersymfonie ‘Heartbeat’ met een bijna ondragelijke intimiteit vermomd als wrange ironie.
Met een uitgekiende opzet wordt er een uitgang uit de melancholie gevonden via ‘The Greatest Hit’ (inmiddels aangetast door herinneringen en toch te licht om zich te laten ketenen) naar de ruim zeven ongelofelijke minuten van ‘Come Together’. ‘Come Together’ is de transcendentie van pijn en leed, een blik op de hemel als dansvloer. De helende kracht van ritme, de gemeenschappelijk lach en tijdelijke vergeetachtigheid.
Bovendien is ‘Come Together’ een meesterlijke interpretatie van de kunstdisco van Arthur Russell, een en al dwarrelende orgelmelodieën, handclaps en celloarrangementen als plotseling opkomende zonnen in de geest. Gesterkt kan ze met het ingetogen ‘My Best Friend’ afscheid nemen, een opsomming van de sporen die de leegte van een verdwenen geliefde achterlaat. Anniemal is het label 'Superpop' waardig, pop als concept, pop als emotiemachine. Haar evenknieën zijn Fennesz, Junior Boys, Joy Zipper, de schemerwandelaars van 2004.
http://www.kindamuzik.net/recensie/annie/anniemal/7407/
Meer Annie op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/annie
Deel dit artikel: