Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daar vliegen geluiden als felgekleurde springveren tegen de muren en vloeren omhoog: "Floor, floor, floor, floridada, floridada". Een misselijke schaterlach, de zon en een wiebelige polonaise van duploblokjes. Adem in, adem uit.
Het is meestentijds ongebreidelde positiviteit op Painting with. Met de lawaaimachines gekneveld houdt Animal Collective dit maal het moeras ver, ver uit de buurt. In plaats daarvan serveert het trio op zijn tiende plaat gecomprimeerde gekte, als het resultaat van zes paar handen met een te klein vel papier en slechts een handvol krijtjes. Geluiden bloeden slechts binnen kleine kaders, stollen in vormen die het midden houden tussen herkenbaarheid - reutelende klarinet - en lichte bevreemding.
Kinderen met volwassen ideeën over onschuld en naïviteit en volwassenen die zijn blijven steken in de referentiekaders van een driejarige. De machine vindt het allemaal maar lastig en braakt bijgevolg een vrolijk gekeurde brij aan stuiterritmes, halfherrie en overzichtelijke klanken uit. Stemmen waaien af en aan. "Is dat het dan?" verzucht er één. Het aardverschuivende nonsenskabaal van Here Comes the Indian, noch de stormloop van Merriweather Post Pavillion - een vlaag van herkenning bij 'Golden Gal', misschien. Links en rechts halen de schouders op; de middengroep deint als bij lichte golfslag goedkeurend heen en weer op de indiedansvloer. Die noodzaak komt later wel weer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/animal-collective/painting-with/26693/
Meer Animal Collective op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/animal-collective
Deel dit artikel: