Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als Animal Collective zich rond de eeuwwisseling bij het publiek komt aandienen, is er niemand die kan voorspellen waartoe deze jongens nog in staat zullen blijken. Ze zijn dan zo'n typisch cool bandje met potentieel, waarvan verwacht wordt dat ze na een paar fijne vondsten wel uit elkaar zullen spatten.
Sinds Sung Tongs (2004) zit deze band echter in een verrassende stroomversnelling van creatieve vooruitgang. Hun zin voor gepruts, die live iets te vaak vervelende optredens oplevert, boekt in de opnamestudio bijna onvergelijkbare resultaten. Niet alleen wordt hun sound op elke plaat toegankelijker, paradoxaal genoeg vertoont ook hun experimenteerdrift en inventiviteit een parallelle ontwikkeling.
Voor dit negende album heeft vierde groepslid Josh 'Deakin' Dibb even zijn kat gestuurd, zoals hij in het verleden nogal eens deed, maar daar zou hij wel eens grondig spijt van kunnen krijgen. Want hoewel de bekende Animal Collective-elementen/truukjes volop vertegenwoordigd zijn - de veelgelaagde harmonieën die al eens in geroep ontaarden, de grillige songstructuren die naargelang hun pet staat richting mantra of abstractie meanderen, de ritmes die zowel tribale roots als hun hedendaagse tegenhangers incorporeren - wordt deze plaat boven zijn voorgangers uitgetild door zijn pure extase.
Aan overgave heeft het Animal Collective uiteraard nooit ontbroken, maar voordien uitte die zich al eens in blind gejaag; hier wordt hun levenslust beheerster uitgeschreeuwd en tegelijkertijd ook meeslepender. Het is quasi onmogelijk om niet meegevoerd te worden door de vaak verrukkelijke klanken. Maar ook als je de neiging kan onderdrukken om in een fleurige bloemetjesjurk door het bos te huppelen, blijft het een heerlijke plaat.
De door de band gehate/gevreesde Beach Boys-vergelijkingen zijn uiteraard nog steeds van toepassing. Het is goed mogelijk dat Brian Wilson tijdens zijn meest psychedelische psychoses geluiden als die op Merriweather Post Pavilion door zijn brein voelde pulseren. Bij hem resulteerde dat natuurlijk in hemelse popliedjes; Animal Collective creëert met zijn positief ontaarde non-songmeezingers iets dat minder vatbaar is, maar daarom niet minder geweldig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/animal-collective/merriweather-post-pavilion/17988/
Meer Animal Collective op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/animal-collective
Deel dit artikel: