Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik vraag me af of het vorige album van Anathema door de fans juichend is ontvangen. Was de band voorheen nog een echte metalband, op A Fine Day to Exit was hier weinig meer van te merken. De metal had plaats gemaakt voor progressieve rock, in de traditie van Pink Floyd, Radiohead en Porcupine Tree. Op A Natural Disaster wordt deze lijn voortgezet. Voor sommige fans is dat misschien slecht nieuws. Mij hoor je niet klagen, het album is namelijk één van de hoogtepunten van dit muziekjaar.
De band heeft het deze keer simpeler aangepakt. Geen complexe songstructuren of verschillende lagen muziek over elkaar heen. De nummers zijn gebouwd op een klein gitaarmotief of een simpele melodie. Het metalverleden wordt nog even gedag gezegd in ‘Pulled Under at 2000 Metres a Second’, maar verder blijft het tempo laag.
Wat wel hetzelfde is gebleven is de somberheid van de muziek. Pijn en verdriet druipen van de teksten af. Zanger en gitarist Danny Cavanagh schreef alle teksten, en in de biografie zegt hij hierover: “De teksten zijn eigen ervaringen, gedachtes en gevoelens van de laatste jaren.”
Het instrumentale ‘Childhood Dream’ zegt eigenlijk al genoeg. Je hoort een klein kind vrolijk lachen, met op de achtergrond een akoestische gitaar. Alsof Cavanagh ons wil vertellen dat hij het liefst weer dat kleine, zorgeloze kind is. En dat terwijl zijn band net volwassen is geworden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/anathema/a-natural-disaster/4676/
Meer Anathema op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anathema
Deel dit artikel: