• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alice Cooper | The Eyes of Alice Cooper

Alice Cooper rockt weer als vanouds.
CD, Spitfire/PIAS

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 13 december 2003

Alice Cooper weet van geen ophouden. Inmiddels is hij de leeftijd van 55 jaar gepasseerd, maar hij rockt nog als geen ander. Dat bewijst hij met zijn nieuwe album The Eyes of Alice Cooper.

Voor het geld hoeft hij het al lang niet meer te doen. Sinds jaar en dag gaat hij als miljonair door het leven. Een resultaat van zijn inmiddels ruim 30-jarige carrière. Een terugblik op die carrière is wel op zijn plaats, met name ook om te begrijpen waarom dit album zo goed in het rijtje van andere Cooper-klassiekers past.

In 1969 verscheen het eerste album, Pretties for You, van wat toen nog een band was. Een vreemd, bij vlagen zelfs Beatles-esque plaatje, dat niet echt toegankelijk was. Pas twee albums later werden de eerste hits gescoord, met onder andere ‘Is it My Body’ en ‘I’m Eighteen’. Het geluid was melodieuzer en meer rock ‘n roll en de muziek kreeg het etiket ‘shockrock’ opgeplakt, iets wat mede bewerkstelligt werd door de horrorshows. In de jaren die volgden werden er nog vele hits gescoord met als hoogtepunten de singles ‘School’s Out’ en ‘Halo of Flies’ (laatstgenoemde werd overigens alleen in Nederland een hit!) en het meest klassieke Cooper-album Billion Dollar Babies. Totdat in 1975 het vijftal uit elkaar viel en alleen frontman Vincent Furnier doorging onder de naam Alice Cooper... In het begin nog succesvol met het album Welcome to my Nightmare, maar eind jaren ’70 en begin jaren ‘80 bijna ten onder gaand wegens overmatig drankgebruik. Cooper zegt zelf over deze periode dat hij zich van sommige platen niet eens meer de opnames kan herinneren. De disco doet uiteindelijk haar intrede, en dat is te horen op slappe albums zoals Dada uit 1983. Gelukkig begint hardrock halverwege en eind jaren ‘80 weer ‘in’ te geraken, waardoor Cooper een prima comeback kan maken met platen als Constrictor, Raise Your Fist and Yell, Trash (met de single ‘Poison’) en Hey Stoopid (met de gelijknamige hit). Wanneer begin en midden jaren ’90 grunge populair wordt, werkt Cooper samen met ex-Soundgarden frontman Chris Cornell op het album The Last Temptation uit 1994. Dan wordt het een aantal jaren behoorlijk stil rond Cooper, behalve in het golfcircuit. Hij blijkt namelijk een begenadigd golfer te zijn.

Het jaar 2000 betekent de zoveelste comeback van Cooper en hij brengt met Brutal Planet en Dragontown weer wat goede metalalbums uit. Hij gaat zelfs weer aan de slag met producer Bob Ezrin, die hem in de jaren ’70 mee naar de top geholpen heeft. Het gloednieuwe The Eyes of Alice Cooper betekent de zoveelste ommezwaai in de carrière van de shockrocker. Hoewel ommezwaai eigenlijk niet helemaal het juiste woord is. Cooper heeft namelijk ook lucht gekregen van het succes van bands als The White Stripes, The Vines en The Strokes. Bands die teruggrijpen naar het geluid dat Alice Cooper begin jaren ’70 had op albums als School’s Out en Billion Dollar Babies. En dus grijpt ook Cooper op het nieuwe album terug naar het geluid van zijn meest succesvolle periode.

Dat The Eyes of Alice Cooper zich zou kunnen meten met een album als Billion Dollar Babies uit 1973 is behoorlijk overdreven. Maar dat hij weer rockt als vanouds is een feit, getuige songs als de heerlijke uptempo- opener ‘What do You Want from Me’, het melodieuze ‘Novocaine’ en ‘Love Should Never Feel Like This’. Verwijzingen naar de glorieperiode van Cooper vinden we verder in de vorm van ‘This House is Haunted’. De overeenkomst met de track ‘Steven’ van het album Welcome to my Nightmare uit 1975 ligt er dik bovenop. ‘Detroit City’ is een ode aan zijn geboorteplaats en de muziekscene aldaar. Het is dan ook MC5-gitarist Wayne Kramer die een gastbijdrage verzorgt op dit nummer. Uiteraard ontbreekt ook de altijd aanwezige ballad niet, ditmaal in de vorm van "Be with You Awhile".

Vlak voor de opnames liep Cooper bij toeval producer Mudrock (o.a. Godsmack, Unloco en Powerman 5000) tegen het lijf, die wel oor had naar een productiejob voor de shockrocker. Er werd voor gekozen om op te nemen in een lege kamer die voor de gelegenheid werd ingericht als studio. Allemaal om de sfeer van een ‘garage’-band nog beter neer te kunnen zetten. Bovendien werden er zo min mogelijk overdubs gedaan op het album, zodat het zo ‘rock ‘n roll’mogelijk klinkt.

Zoals reeds gezegd is het een beetje overdreven om dit album op hetzelfde voetstuk te plaatsen als het briljante Billion Dollar Babies. Toch is het goed om te horen dat Cooper weer teruggegaan is naar de beste periode uit zijn carrière. Met een album, tracks én een band die als geen ander rockt.

http://www.kindamuzik.net/recensie/alice-cooper/the-eyes-of-alice-cooper/4784/
Meer Alice Cooper op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alice-cooper