• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Alice Cooper / The Treatment

Hit na hit in een houtje-touwtjedecor.
23 oktober 2011, Silverdome, Zoetermeer

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 25 oktober 2011

De huidige tour van Alice Cooper heet simpelweg No More Mr. Nice Guy. De hardrockveteraan is inmiddels bezig aan de fase van zijn carrière waarin hij niet eens meer pretendeert dat het om meer zou gaan dan de oude hits. Toch klopt de titel niet. Cooper betuigt zich namelijk een uiterst vriendelijke gastheer in het wat sleetse ijshockeystadion Silverdome, ergens op een industrieterrein in Zoetermeer.

Die vriendelijkheid begint al bij voorprogramma The Treatment. De band heeft het hele podium tot zijn beschikking en het geluid staat ook al prima afgesteld. Bovendien zit er weinig tijd tussen de twee optredens, zodat The Treatment voor een goedgevulde zaal speelt. Het Britse kwartet gaat er dan ook vol tegenaan en overtuigt op technisch vlak. Alleen is de op AC/DC-leest geschoeide hardrock zo clichématig dat de nummers ongemerkt het ene oor in, en het andere weer uit gaan.

Alice Cooper heeft zich met een uitstekende band omringd. Er zijn drie gitaristen, onder wie oudgediende Steve Hunter, die rechtstreeks uit een leerbar lijkt weggelopen. Met ex-Michael Jacksongitariste Orianthi Panagaris heeft Cooper voor het eerst een vrouw in de band. Alle bandleden blijken uitstekende muzikanten, maar de monsterlijke drummer Glen Sobel springt er toch uit. Deze spierbundel slaat niet alleen enorm hard en strak, hij is ook een grootmeester op het onderdeel 'jongleren met drumstokjes'.

Cooper zelf is goed bij stem en hij blijft een geweldige showman, die ook op zijn 63e geen moment stilstaat. Het concert voltrekt zich sowieso in een enorm tempo. Pauzes om te drinken of gitaren te stemmen zijn er niet op het podium; als dit al wordt gedaan, gebeurt het in de showgedeelten tussen de nummers door.

De show heeft een behoorlijk houtje-touwtjegehalte. Er zijn veel decorstukken, maar ze zien er eerder uit als producten van huisvlijt dan als onderdelen van een professionele rockshow. Het is wel een stuk charmanter dan gestaalde perfectie zou zijn geweest, en er wordt zo bovendien slim ingespeeld op nostalgie naar de Spinal Tap-periode, waarin Cooper zijn hoogtijdagen beleefde.

Want zoals gezegd: Cooper houdt de schijn niet eens meer op nog relevant te willen zijn. Hij steekt er zelfs de draak mee: bij één van de weinige recente nummers in de set komt hij op in een jasje waar in grote letters op staat: "This is a new song!". Verder is het optreden een aaneenschakeling van hits. En die zijn er genoeg: 'Eighteen', 'Billion Dollar Babies', 'Halo of Flies', 'Muscle of Love', 'No More Mr. Nice Guy', 'Poison', de een is nog sterker en meer meezingbaar dan de ander. Het hoogtepunt volgt na het einde van de reguliere set: een massaal meegezongen 'School's Out', dat nog beter wordt door die andere anti-educatieklassieker, 'Another Brick in the Wall', erin te verwerken.

Artistiek breekt Cooper momenteel geen potten meer. Dat hoeft ook niet. De combinatie van een geweldige back catalogue met door de jaren opgebouwde professionaliteit zorgt voor een show die het kaartje van dik 40 euro meer dan waard is. Dit is geen nostalgie of retro mania. Alice Cooper heeft gewoon meer te bieden dan een band die net een paar jaar bezig is en maar één of twee platen heeft uitgebracht.

Foto uit het KindaMuzik archief door Roy Kasius

http://www.kindamuzik.net/live/alice-cooper/alice-cooper-the-treatment/22185/
Meer Alice Cooper op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/alice-cooper