Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat te verwachten van Adam Green. Aan creativiteit heeft het bij de Amerikaan nooit gelegen. Met enige regelmaat van de klok komt hij met nieuw werk en laat hij zijn vrolijke liedjes doorspekt met ironische teksten op de wereld los.
Vaak erg vermakelijk, maar niet altijd even verrassend. Met zijn jongste telg Sixes and Sevens mag Green aantonen of hij nog meer in zijn mars heeft.
De beste man lijkt het in ieder geval direct over een andere boeg te gooien. Het album begint met 'Festival Song' behoorlijk bombastisch. Bijgestaan door zangkoor en heftige drums, zingt Green zich op Nick Cave-achtige wijze door het nummer heen. Na de verrassende opener sluipt op 'Tropical Island' de oude vertrouwde bossa nova-invloeden al weer snel de muziek in, en is Green te horen zoals hij zich veelal op zijn voorgaande albums presenteerde.
Vanaf daar kabbelt het album op prettige manier voort. Met bij tijd en wijle weer even een bombastisch of typische vreemd Greenuitstapje. Vooral in de overgang van het dwaze 'That Sounds Like a Pony' naar het Van Morrison-achtige 'Morning after Midnight' (de eerste single van Sixes and Sevens) weet hij onvervalst op de lachspieren te werken. Ook op 'Drowning Head First' en afsluiter 'Rich Kids' lijkt nog niets van Adams oude charme verloren te zijn.
En dat is wellicht wat er juist aan scheelt. Sixes and Sevens is absoluut een fijn plaatje, maar Green laat zich veelal horen zoals hij ook op zijn vorige platen te horen was. Maar dan helaas ook nét wat minder scherp.
Daarom zou een cijfer in de trent van de albumtitel op zijn plaats zijn. Een stap naar het grote publiek zal hij met deze plaat niet snel maken, maar dat zal zijn intentie ook niet zijn. Dat is maar goed ook, want in intieme sfeer is Green live in ieder geval wel op zijn best.
http://www.kindamuzik.net/recensie/adam-green/sixes-and-sevens/16699/
Meer Adam Green op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/adam-green
Deel dit artikel: