Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wegens succes moest het concert van Adam Green verhuizen van de kleinere Rotonde naar de ruime Orangerie-zaal. De sfeer zat er deze avond meer dan in. En niet op zijn minst bij de heer Green zelf. Zijn optreden werd echter voorafgegaan door dat van zijn eigenste begeleidingsband, onder de naam The Gnomes. Al snel bleek dat deze zonder hun frontman aan de teugels maar wat rondgaloppeerden als losgeslagen wild. Ongeïnspireerd sleepten ze hun set naar zijn einde toe, niet éénmaal uithalend met iets dat als meer dan een flauw popnummertje klonk.
Nee, dan waren ze beter af in de schaduw van hun bezieler. Het decor leidde de aankomende wrange glitter-en-glamour-show reeds in. Een opstelling met muziekbalken en -noten, een zilveren, glanzende verlichting en met draperieën behangen overlopen. Nog voor er muziek weerklonk, werden we al ondergedompeld in een sfeer van muzikale televisieprogramma’s uit de jaren tachtig. Naderhand gezien was dit ook meteen de ideale opstelling om deze karaokevoorstelling in te laten verlopen. De begeleidingsband deed verder zijn job, zonder poespas. Maar eerlijk gezegd ook zonder enige noot verkeerd te spelen; een feilloos parcours zonder capriolen.
Voor de animatie zorgde Adam Green zelf wel. Het moet in mijn kinderjaren zijn geweest dat ik voor het laatst zo heb gelachen om iemand die een boertje laat. En het is vast in mijn beginjaren Engelse les geweest dat ik voor het laatst moest lachen om klungelige zinspelingen als “and we all came on this cracker / and the last one had to eat it / and she did”. Maar ’s mans uitstraling; zijn holle puppyoogjes, zijn harkerige danspasjes en slordige voorkomen zorgden voor een onweerstaanbaar charisma.
Komt daar nog eens bij dat er in een hels tempo een pracht van een setlist bijeen werd gespeeld. Opzwepende versies van nieuwe nummers ‘Crackhouse blues’, ‘Choke on a Cock’ en ‘Carolina’. Maar tevens stroperig sentimentele nummers (én soloakoestische nummers op de gitaar) als ‘Jessica’ en ‘Mozzarella Swastikas’. En daarmee som ik meteen de hoogtepunten van de avond op. Toemaatjes waren onder andere de ‘I’ll Be Your Mirror’-cover van The Velvet Underground en Adam die met elektrische gitaar in de hand opzettelijk stond aan te modderen. Als apotheose werden de laatste nummers door het publiek gekozen. Zolang het maar geen verzoeknummers van The Moldy Peaches waren, ging hij op alles in.
» Bezoek Adam Greens site
» Bezoek The Gnomes’ site
http://www.kindamuzik.net/live/adam-green/adam-green-the-gnomes/8834/
Meer Adam Green op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/adam-green
Deel dit artikel: