Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Friends of Mine was in 2003 zo’n beetje de verrassing van het jaar. Het tweede album van Adam Green werd alhier een “relaxte zomerplaat” genoemd en als klapper op de vuurpijl een “onverwacht en bescheiden meesterwerkje”.
Het nieuwe album Gemstones is in feite minder ontspannen. Dat ligt niet aan het cynisme, dat was er eerder ook al. In het mooi getitelde liedje ‘Carolina’ krijgen we bijvoorbeeld binnen de eerste zin al te horen dat "retoriek van haar vagina druipt" en even later komt de "cocksuck" ook nog even voorbij. Ja, liefde is iets heel moois.
Het ligt ook niet aan de melodieën. Die waren eerder ook al zo gek. ‘Emily’ is bijvoorbeeld het liedje dat het dichtst in de buurt komt van lekker in het gehoor liggende liedjes zoals ‘Bluebirds’ en ‘Jessica’ maar toch zijn de ‘auws’ zijn niet van de lucht en gaat een zware stem zonder gêne over in een haast schreeuwende. En dan hebben we het nu dus over het normaalste nummer gehad…
Dat Gemstones minder gemakkelijk te verhapstukken is, ligt meer aan het feit dat de fijne poppareltjes op een zijspoor zijn gezet en de jonge New Yorker zijn band heeft gevraagd muzikaal iets hoger in te zetten. Was de begeleidingsband op Friends of Mine niets meer of minder dan dat, op Gemstones is ineens een hoofdrol weggelegd voor met name de ritmesectie.
Het nieuwe album van Green barst tussen de humoristische vertellingen, de woordspelingen en harde opmerkingen door vooral van de ritmewisselingen. Onder andere Lou Reeds Berlin schijnt hem geïnspireerd te hebben. Laat dat nu toevallig ook een album zijn waar de grote roerganger zijn muzikanten binnen de door hem bepaalde afbakeningen liet uitblinken.
Zo wordt Gemstones aan de ene kant muzikaal een stuk speelser dan Friends of Mine en tegelijk een stuk lastiger te verwerken door het gestegen niveau. En hoewel er wel wat tempowisselingen en breaks geschrapt hadden mogen worden, is het album toch vooral erg mooi en leuk.
Wat wil je ook met liedjes als ‘Gemstones’, ‘Down on the Street’, ‘Chubby Princess’, ‘Who’s Your Boyfriend’, ‘Bible Club’ en ‘Losing on a Tuesday’. Nummers die knipogen naar Leonard Cohen, begeleid door een goed geoliede countryband met gevoel voor pop.
Voor mooie praatjes ben je bij Green aan het verkeerde adres maar voor lekker bekkende one-liners met een vleugje ranzigheid zit je precies goed. Green is er een die provoceert om aandacht te krijgen, niet alleen tekstueel maar ook muzikaal. Lekker makkelijke popplaat? Dacht het niet! Maar je zit intussen dus wel met rode oortjes gekluisterd aan je stereo.
http://www.kindamuzik.net/recensie/adam-green/gemstones/8456/
Meer Adam Green op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/adam-green
Deel dit artikel: