Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Daren Cunningham - a.k.a. Actress - is er niet op uit om vriendjes te maken, dat is een ding wat zeker is. Na een aantal jaren van aanrommelen en schimmige geluidsexperimenten stapt Cunningham uit de schaduw met magnum opus Ghettoville. Of hij daarmee nieuwe zieltjes wint, is een vraag die alleen maar met 'nee' te beantwoorden valt.
De term magnum opus beperkt zich in dit geval uitsluitend tot de omvang van het werk, want niet minder dan 65 minuten lang trakteert Actress het oor op een diepgrauwe, uitgebluste rouwstoet aan geluid. Om dat allemaal wat beter te kunnen duiden koos Cunningham voor de term 'r&b concrète'.
Voor wie zich nu afvraagt of dit wellicht iets naar zijn of haar smaak is, biedt plaatopener 'Forgiven' voldoende antwoord: zeven minuten lang baggeren een aantal treurige loops stuurloos langs elkaar. Te horen: percussie van bel en ketel, gitaarsnaar, gevonden geluid van regen, machinale kreun én vogels. Van het soort dat zich ophoudt rond uitgestorven kerncentrales. Actress zet de toon ferm, en houdt deze gedurende het restant van de plaat op rigide wijze aan. Hier en daar duikt een bezopen stemsample op, waardoor de plaat tenminste nog de fletse schijn van menselijkheid optrekt. Daarbuiten is het slechts een kapotte mechanische, levenloze woestenij.
De persoon die warme gevoelens koestert bij Eraserhead, het filmdebuut van David Lynch, zal allicht inmiddels blind overgegaan zijn tot de aanschaf van deze plaat. Voor het overgrote overblijfsel zal Ghettoville echter al snel te veel van het goede zijn. Men wordt tenslotte al voortdurend omringd door het afwezige gebrom van mechanische ruis - de centrale verwarming, bladblazer in de straat, passerende auto, elektronica op waakstand.
http://www.kindamuzik.net/recensie/actress/ghettoville/24851/
Meer Actress op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/actress
Deel dit artikel: