http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Actress | R.I.P

Transparant en complex skelet.
CD, Honest Jon's/Konkurrent

Tekst: René Passet

Publicatiedatum: 01 mei 2012

Dood? Is de belangrijkste acteur in het Britse bass-spel dood? Nee, natuurlijk niet. Darren J. Cunningham besloot wel dat zijn derde album over de dood moest gaan. Daartoe gebruikte hij John Miltons klassieke dichtwerk Paradise Lost (1668) als blauwdruk. Dat klinkt als een plaat waarmee je de tent gemakkelijk leeg krijgt. Iets wat Actress met zijn compromisloze liveoptredens de afgelopen jaren meerdere keren lukte.

R.I.P is weliswaar compromisloos, maar ook fascinerend en prachtig. Sterker nog, het is het beste album dat Actress tot nu toe maakte.

Kon je zijn eerste twee langspelers, Hazyville (2008) en Splazsh (2010), met enige goede wil nog bestempelen als dancealbums, op R.I.P schept Actress een eigen en volstrekt uniek idioom. Hierin blijft de basdrum aanvankelijk ver achter de horizon verborgen en er is alle ruimte om je te verliezen in esoterische dromen, dunne wolken van verbluffende geluiden, stoffig gespetter en prachtige melodieën. Zo heeft de eerste helft meer gemeen met de ambient van Aphex Twin, Brian Eno en Susumu Yokota dan met de Londense basbeweging.

Hierna dringen er voorzichtig ook elementen door uit de Amerikaanse electroscene van de vorige eeuw, de klassieke muziek van Satie en de Berlijnse dubexercities van Maurizio & Co. Maar altijd blijven die invloeden slechts vaag herkenbaar. Alsof Cunningham tweede- en derdehandscarbonpapiertjes over zijn muzikale helden legde en slechts de contouren van de doordruk meenam voor zijn eigen werk. Vaak zijn de samples dusdanig subtiel en transparant dat de complexe skeletten die Actress ermee bouwt ieder moment in elkaar kunnen donderen.

Alleen gebeurt dat instorten niet. Over elk detail is nagedacht. Draaibeurt na draaibeurt geeft R.I.P meer geheimen prijs en ondertussen wordt de plaat almaar beter. Het is zo'n werk dat op den duur net zo fascinerend en verslavend uitpakt als bijvoorbeeld Selected Ambient Works Volume II van Aphex Twin of 76 14 van Global Communication. Wie dit jaar met droge ogen durft te beweren dat elektronische dansmuziek dood is, heeft niet naar R.I.P geluisterd.