• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

A Place to Bury Strangers

Fladderende luchtdruk.
25 april 2015, Vera, Groningen

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 27 april 2015

De psychedelische rockband A Place to Bury Strangers uit New York begint al aardig kind aan huis te worden in Vera. Voor de vierde keer staan de heren op het podium van de club waar men wel houdt van onstuimige rock op een tergend hoog geluidsvolume. De band past daar uitstekend, zeker met in het achterhoofd de nieuwe plaat, Transfixiation, waarop grimmige garagenoise en nowave niet geschuwd worden.

Waar tijdens het vorige optreden de nadruk vooral op het visuele aspect lag door gooi- en smijtwerk met gitaren en meer licht op het podium, is het vanavond terug naar de basis voor een goed gevulde zaal. Slechts twee stroboscopen zorgen voor spaarzaam verlichte bandleden en de gitaren worden vaker bespeeld dan gesloopt.

Zo is de aandacht volledig op de muziek gericht en A Place to Bury Strangers vliegt er vanaf de eerste luide tonen meteen in met een furieus 'We've Come so Far', dat de band een paar versnellingen hoger speelt dan op plaat. Het geluid is uitstekend afgesteld en de ontzielde zang van Oliver Ackermann komt prima voor de dag. Net als de kille hamerdrums van Robi Gonzalez en de moordende bas van Dion Lunadon.

Toch draait het uiteindelijk om de geluiden die Ackermann met behulp van zijn zelfgemaakte effectpedalen uit zijn gitaar tovert. Op het podium is niet zo heel veel te zien, zodat het de moeite loont om met gesloten ogen volledig op te gaan in de gitaartrip die hij veroorzaakt. En die gaat zowel in een opgefokt punknummer als 'I'm so Clean' als in topzware, langzamere doemnummers als 'Deeper' of 'Ego Death' aardig wat kanten op.

Zo is het fijn wegzweven op de wat minder lage dissonanten in het indrukwekkende geluidsspectrum dat Ackermann produceert. Je stijgt snel op met de gierende tonen die als trillende luchtdrukverschillen om je heen fladderen. Want hoewel het geluidsvolume van A Place to Bury Strangers-concerten in de loop der jaren iets draaglijker is geworden, blijft een optreden onverminderd een fysieke totaalervaring. De meerwaarde zit hem vanavond in de vuige punkdraai die het trio aan de nummers geeft en op die manier komt de muzikale energiestoot extra hard aan.

Ackermann kan het toch niet laten om in afsluiter 'I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart' met zijn gitaar te smijten en de snaren met een microfoonstandaard te bewerken om de trommelvliezen van het publiek nog eens extra te tarten met industrieel-nihilistische tonen. Opeens stapt de drummer het publiek in, gevolgd door de bassist, die zijn gitaar en een monitor over de vloer meesleept. Ackermann voegt zich er als laatste bij en aangekomen bij de mengtafel maakt het drietal met behulp van beats, overstuurde bastonen en vage zang stroperige, psychedelische klanken. Het publiek staat er rijendik omheen om niets te hoeven missen van deze originele en passende afsluiting van een indrukwekkend optreden.

Foto uit archief door Erik Luyten

http://www.kindamuzik.net/live/a-place-to-bury-strangers/a-place-to-bury-strangers-4296/25910/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers