http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Animal Collective | Sung Tongs

Slaapwandelen op het strand.
CD, Fat Cat/PiaS

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 09 mei 2004

Rare jongens, Avey Tare en Panda Bear. Twee geflipte vrienden die onder de noemer Animal Collective redelijk furore maakten met hun vorige albums. Ken je die albums dan weet je; raar is bij Animal Collective goed, goed is vreemd en vreemd is bij Animal Collective logisch. Zo komen de twee jonge honden nu met een collectie liedjes die zo door Brian Wilson onder invloed van van alles en nog wat konden zijn geschreven. Vrolijke liedjes, omgeven door een waas van hallucinatie. De freefolkmethode met spontane noise-uitbarstingen die op Here Comes the Indian gehanteerd werd is ingeruild voor zowel intieme als uitbundige kampvuurchansons.

Stel je voor: een Afrikaans strand, aan de rand van de dichte jungle. Een groepje inboorlingen staat dreigend te kijken naar twee mafkezen, Avey en Panda, met een gitaar. Ze fluisteren, ze schreeuwen, ze dansen en ze lachen. De grimmige houding van de inboorlingen slaat van spanning om naar bevrijding. De inboorlingen voelen the vibe, Animal Collective speelt er op in door ze met sjamaanse mantra's te hypnotiseren.

Een hele verandering ten opzichte van Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished, Danse Manatee en Here Comes the Indian. Het actieve geëxperimenteer heeft wel heel erg plaatsgemaakt voor nachtelijke slaapwandelliedjes. Uitgeblust van de ADHD-freakfolkshow zijn ze neergestreken in het zachte strandzand. 'Leaf House' start de dans gelijk met een goed voorbeeld van de ingeslagen richting. Zachte, akoestische gitaartokkels en lichte percussie op de achtergrond, op de voorgrond de meerstemmige zang van het duo. Licht verteerbaar.

Het merendeel van de liedjes klinkt speels, is waarschijnlijk ook zo bedoeld, 'Who Could Win a Rabbit' lijkt wel een voorstelling van een stel kinderen in de zandbak tijdens de pauze. Het kan ook te ver gaan natuurlijk. Daartegenover staat weer de zachte goedmoedigheid van 'The Softest Voice', twee akoestische gitaren, wat klikjes en ruis op de achtergrond en een samenzang die wegzweeft langs de felle zon. Lekker laidback. Het hoeft niet altijd een freakshow te zijn. 'Kids on Holiday' schrijdt voort langs een achtergrond van exotisch klinkende instrumenten, de sfeervolle samenzang heeft plaatsgemaakt voor een vorm van slaperig ijlen.

Zo wisselen de mooie momenten de mindere af. Een slaapwandeling, die vergeet je meestal. Herinner je je hem toch, dan is het meestal een goede herinnering, waar veel om gelachen kan worden. Zo is Sung Tongs ook, een slaapwandeling, zet hem eens op als je half slaapt, half wakker bent. Daar vind je de pracht van dit album. Alleen die rode hoes, die had felblauw moeten zijn.