• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Woven Hand

In duivels tempo naar hemelse hoogten.
16 mei 2010, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Sander Schoemaker

Beeld: Sander Schoemaker

Publicatiedatum: 17 mei 2010

Een optreden van Woven Hand geldt voor velen als een religieuze ervaring, niet in de laatste plaats voor frontman David Eugene Edwards zelf. De 42-jarige zanger oogt zondagavond in Paradiso als een oude man. Nog voordat hij zich op zijn afgeragde krukje neerzet en zijn eveneens gehavende banjo inplugt prevelt hij al zijn teksten. Heel erg bewust van zijn publiek lijkt Edwards niet. Zijn spel is bevlogen, maar volledig in zichzelf gekeerd. Wild op zijn kruk bewegend wordt hij meegevoerd in zijn eigen spel, zijn voeten trillend boven de pedalen. De man is een studie in devotie.

Zijn inspiratie slaat over op het publiek. Dit is geen band om naar te kijken, hoe fascinerend de mimiek van Edwards ook moge zijn en hoe liefdevol Pascal Hubert zijn enorme contrabas bespeelt. De beste manier om het rijke geluid te ervaren is ook op te gaan in de muziek en de aanwezigheid van de band te vergeten. Zeker bij de hardere nummers gaat dit niet altijd even gemakkelijk, wanneer ook drummer Ordy Garrison zijn drumstel met alle mogelijke middelen in een duivels ritme bewerkt. Toch stapt men langzamerhand de spookstad van Woven Hand binnen. Zonder uitnodiging, maar niet minder welkom.

Op de veranda zit nog altijd Edwards, de oude man op zijn oude kruk. Onverstilbaar zingt hij als een prairiewolf en heel af en toe verschijnen zijn priemende ogen van onder de zwarte hoed. Soms staat hij op en verdwijnt hij in de duisternis achter op het podium, om van gitaar te wisselen. Ook dan blijft zijn mond woorden prevelen die niemand hoort en die aan niemand gericht lijken te zijn. Als hij omhoog kijkt, is dat niet naar het publiek op het balkon.

Door de concentratie die het luisteren naar Woven Hand vergt, zijn het juist de rustige, ingetogen nummers die de schoonheid van de band tot volle bloei laten komen. Helaas blijft deze kant grotendeels achterwege en lijken de stukken die de geestesvervoering tot een hoogtepunt drijven veel te kort te duren. Ook voor Edwards, zo lijkt het, als hij na afloop mompelend het podium af beent.

Een toegift kan niet uitblijven en inderdaad. Even later keer de oude zanger met de woeste blik terug, een glas whisky in zijn hand. Aan de walm te ruiken, heeft hij er backstage een aantal weggetikt. Met zo'n stem en met zo'n optreden zij het hem vergeven. Door het publiek in ieder geval.

http://www.kindamuzik.net/live/woven-hand/woven-hand-5071/20180/
Meer Wovenhand op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/woven-hand