• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Wolfmother

Beestachtig déjà vu.
15 oktober 2009, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Sander Schoemaker

Beeld: Sander Schoemaker

Publicatiedatum: 16 oktober 2009

In de oude zaal van de Melkweg herleven oude tijden. De band Wolfmother heeft het geluid van klassieke bands als Led Zeppelin en soortgenoot Steppenwolf. Het grote verschil is dat Wolfmother is ontstaan in 2000 en bruist van de jeugdige energie. Helaas gaat een groot deel van die energie verloren door de ietwat opmerkelijke indeling van het podium. Frontman en enig overgebleven oorspronkelijk lid Andrew Stockdale neemt de linkerkant voor zijn rekening, terwijl de overige drie bandleden achter het keyboard verborgen gaan.

Het mag de muzikale pret niet drukken. Ook als je op de een of andere manier de band voor het eerst hoort klinkt het alsof je met deze klanken bent opgegroeid. De nummers zijn licht psychedelisch, maar wel hitgevoelig en verschrikkelijk dansbaar. Ian Peres combineert beestachtige aanvallen op zijn toetsenbord met meeslepende baspartijen. In zijn eentje vermaakt hij de rechterhelft van het publiek, aangezien gitarist Aidan Nemeth achter een overactieve rookmachine schuilgaat.

Aan de andere kant van het podium gaat Stockdale regelmatig door de knieën voor het publiek. Hij geeft op zijn helft een strakke, afwisselende show weg waarbij zijn kersverse collega's wat in de schaduw komen te staan. Alleen in Peres vindt hij een gelijke. Samen doen de Australiërs steeds meer aan The Mars Volta denken, met hun psychedelica en wilde haardossen. Wolfmother zou je daardoor een soort The Mars Volta voor beginners kunnen noemen. Het is niet pretentieus, maar zit qua complexiteit en toon wel in hetzelfde straatje. Zij het nog in een garage.

Het toetsenwerk van Peres is voor een groot deel verantwoordelijk voor de muzikale afwisseling. Van de bandleden die begin dit jaar de oorspronkelijke opstelling vervingen is hij de beste aanwinst: veelzijdig, energiek en vakkundig. Zijn instrument staat weliswaar vreselijk in de weg, maar hij gebruikt het in ieder geval om het optreden een spectrum aan kleur te geven. Als volleerd carnivoor ontlokt hij met klauwbewegingen akkoorden aan de Korg of hangt hij aan de knoppen voor meer onheilspellende klanken.

Uiteindelijk weet Wolfmother de Melkweg toch te verslinden met de fijne rockanthems die de band in zijn korte carrière heeft vergaard. Nummers als 'Woman' en Jimi Hendrix-ode 'Joker & the Thief' kunnen gewoon niet stuk en klinken alsof ze al decennia hebben bestaan.

http://www.kindamuzik.net/live/wolfmother/wolfmother-2479/19295/
Meer Wolfmother op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolfmother