• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Willard Grant Conspiracy

Tussen het knisperende geluid van kampvuurliedjes en een zachte dood.
09 oktober 2003, Waterfront, Rotterdam (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 10 oktober 2003

Net zoals het geen toeval was dat 'Jambalaya' van Hank Williams klonk toen ooit zingende verhuizer Johnny Dowd het podium van de Ekko verliet, kan het ook geen toevallig geweest zijn dat ze gisteravond in Waterfront het ronduit schitterende 'Kathleen' draaiden van Townes Van Zandt.
Deze gebeurtenis was zonder meer veelzeggend voor het vrolijkheidgehalte van het rondreizende collectief rondom Robert Fisher, dat met potentiële begrafenistoppers als 'Another Man Is Gone', 'Fare Thee Well' en 'The Suffering Song' een korte ronde maakte langs diverse podia in de polder. De dresscode was vooral zwart en naast mij hoorde ik iemand fluisteren dat zijn vriendin dolgraag 'The Suffering Song' op haar begrafenis wil laten horen. Nee, dat het geen doldwaze boel zou worden, had ik natuurlijk kunnen weten.

Robert Fisher, de vrij forse voorman van het samenzwerende genootschap van Willard Grant, liet zijn baard volgroeien. Veel meer leek er niet veranderd na de laatste keer dat ik ze zag. Ze eindigden - na zeker ruim anderhalf uur op topniveau gespeeld te hebben - ook nu weer in met dubieuze meezinghit 'Dig a Hole in the Meadow'.

Veelvuldig ontaardden ze met langdurige songs en grote regelmaat in spontane ontladingen, waarna steeds weer die gelukzalige glimlach van Fisher zijn imposante en grijsbruine baard omhoog trok. Het hoogtepunt voltrok zich in het voorzichtig door piano aangewakkerde 'Massachusetts', waarmee de gelijktitelige songs van de Bee Gees en Scud Mountain Boys navolging krijgen van Fishers treurigheid. Maar ook de progressieve countryrock van 'The Visitor', de bijna tien minuten durende closer op het doorbraakalbum Mojave, deed de genoeglijke en hartverscheurende klanken van viool, harp, gitaar, keyboard en de gitzwarte vocalen van Fisher, die sterk in lijn liggen met die van Nick Cave, tot een dikke, broeierige geluidsbrij samenklonteren, dat alles voor hetzelfde publiek dat afkomt op de ceremonies van Tindersticks en zich gezamenlijk een kring vormt in kaarslicht en de geur van warme melk, om daarna in een diepe slaap te vallen op de serene klanken van Leonard Cohen.
Ook vanavond had het hele tafereel bijna iets aandoenlijks en spiritueels, zoals dat ene zittende meisje, helemaal vooraan gehurkt op de betonnen vloer. Je kon je afvragen in hoeverre de smeulende joint tussen haar vingers bijdroeg aan haar geestelijke uittredingsritueel, maar met een vertrouwd biertje in de hand was ook niet moeilijk om af te dalen in de macabere onderwereld die The Willard Grant Conspiracy heet. Een wereld die ergens tussen het knisperende geluid van kampvuurliedjes en een zachte dood in ligt.

http://www.kindamuzik.net/live/willard-grant-conspiracy/willard-grant-conspiracy-4200/4200/
Meer Willard Grant Conspiracy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willard-grant-conspiracy