• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

White Hassle/ Reverend Vince Anderson

Dirty gospel en inspirerende indierock uit New York.
26 januari 2006, Ekko, Utrecht (NL)

Tekst: Ronald Besemer

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 31 januari 2006

Als je door de straten van New York loopt, beland je van het ene op het andere moment in een wijk met een totaal andere identiteit, dan die waar je net rondkeek. Zo is het ook met de muziek uit de Big Apple en de optredens van White Hassle en Reverend Vince Anderson in Ekko vanavond tonen dat weer eens aan. Eerst speelt de hippieachtige verschijning Anderson zijn dirty gospel, waarin de strijd wordt aangegaan met de duivel en daarna is het de beurt aan de drie heren van het ironische indiepop-bandje White Hassle.

Reverend Vince Anderson [foto rechts] staat achter zijn orgel met daarop een beatbox bevestigd. Deze - zeker met zijn soulvolle platen vergeleken - minimalistische aanpak wérkt dankzij Andersons prettig gestoorde persoonlijkheid en de enorme passie die hij in zijn aan Tom Waits verwante zang legt. Bloedserieus is Reverend en tegelijkertijd buitengewoon grappig. Zo zingt hij over de duivel die zeker geen fijne kerel is. De duivel haalt nooit een biertje voor je en hij vindt lekkere seks niet goed. Eigenlijk deugt er helemaal niets van die gast. We zouden eens naar zijn huis moeten gaan, gromt Reverend, en daar een vuurtje stoken. In een kleine drie kwartier vermaakt Anderson de zaal met tegendraadse gospels en een cover van Dylans ‘You Gotta Serve Somebody’.

White Hassle [foto links] is de reïncarnatie van de semi-legendarische undergroundformatie Railroad Jerk en klinkt live als de zoveelste nakomeling van de Velvet Underground. De plaat Your Language was één van de meest verrassende en verfrissende schijven van het afgelopen jaar. Op het podium pakt hun stekelige en funky indierock nogal rudimentair uit. De scratcher en de dame voor de achtergrondvocalen zijn er niet bij en het drumstel van Dave Varenka is een merkwaardig samenstel van quasi bij elkaar geraapte potten en pannen. Dit laatste is, net als de ingenieuze muziek van White Hassle zelf, een misvatting. Zo doet Varenka het heel stoer zonder basdrum, maar swingt hij in het geniep met zijn voet op een elektronisch plaatje dat een licht zoemend basgeluid nabootst.

Marcellus Hall, de frontman van White Hassle, schept er een sardonisch genoegen in om zijn gevoelens te verpakken in ironische teksten. Terwijl de band maar door hobbelt en van de ene hook naar de andere switcht, staat hij wel mooi zijn ziel eruit te zingen. De set die begint met de titelsong van hun nieuwe cd, lekker snerend gezongen in de trant van Mark E. Smith, loopt langs al die fijne liedjes van Your Language. De tweede gitarist speelt de benodigde baslijntjes, afgewisseld met Strokes-achtige licks. Zo geeft White Hassle, ondanks jetlag, een inspirerend eerste optreden in Nederland, dat wordt besloten met een curieuze cover van het oudje ‘Rock Me Gently’ van Kim Andy.

http://www.kindamuzik.net/live/white-hassle/white-hassle-reverend-vince-anderson/11799/
Meer White Hassle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/white-hassle